چکیده:
رویکرد زیست پذیری به معنای توان و قابلیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم از مادی و غیرمادی در جهت ارتقای کیفیت زندگی و ایجاد بستر شکوفایی توانمندیهای عموم شهروندان میباشد و از آنجا که سکونتگاههای غیررسمی از خدمات و امکانات شهری کم بهره بوده و نیازمند توجه به کیفیت شهری میباشند، هدف اصلی این پژوهش ارزیابی عوامل مؤثر بر زیستپذیری شهری در سکونتگاههای غیررسمی منطقه 14 شهر اصفهان میباشد. روش تحقیق کاربردی و در چارچوب روشهای توصیفی – تحلیلی قرار میگیرد. جهت گردآوری دادهها از روش پیمایشی، اسنادی و میدانی استفاده گردیده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از تکنیکهای آماری PLS و روش تصمیم گیری چند معیاره بهره گرفته شده است. از نتایج بدست آمده در ارزیابی صورت گرفته اینکه شاخص اقتصادی در زیست پذیری شهری با میانگین کل 2.13، از متوسط استاندارد پایینتر و از نارضایتی بیشتری در بین ساکنین میباشد. در بین نماگرهای بررسی شده در شاخص اقتصادی، وضعیت سرمایه گذاری در محلات با میانگین 1.8 از کمترین رضایت در بین ساکنین محلات برخوردار میباشد. در عین حال شاخص کالبدی با میانگین کل 2.58 از رضایت بیشتری برخوردار بوده لیکن از متوسط استاندارد کمتر است و در این شاخص نیز نماگر وضعیت برخورداری از خدمات مذهبی با میانگین 3.24 از بیشترین رضایت برخوردار میباشد.
The livability approach means the ability of a place to meet the biological needs of residents, both material and immaterial, in order to improve the quality of life and create a flourishing environment for the capabilities of the general public, and since informal settlements have little use of urban services and facilities. And need to pay attention to urban quality, the main purpose of this study is to evaluate the factors affecting urban viability in informal settlements in the 14th district of Isfahan. The research method is applied and is in the framework of descriptive-analytical methods. Survey, documentary and field methods have been used to collect data. Also, PLS statistical techniques and multi-criteria decision making method have been used to analyze the collected information. From the results obtained in the evaluation, the economic index in urban livability with a total average of 2.13, is lower than the standard average and more dissatisfaction among residents. Among the indicators examined in the economic index, the investment situation in neighborhoods with The average of 1.8 has the lowest satisfaction among the residents of the neighborhoods. At the same time, the physical index with a total average of 2.58 is more satisfied, but it is lower than the standard average, and in this index, the indicator of the status of religious services with an average of 3.24 is the most satisfied
خلاصه ماشینی:
ارزيابي عوامل موثر بر زيست پذيري شهري در سکونتگاه هاي غيررسمي، مطالعه منطقه ١٤ شهراصفهان مهرداد محلوجي؛ دانشجوي دکتري برنامه ريزي شهري، گروه جغرافيا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامي، نجف آباد، ايران احمد خادم الحسيني*؛ دانشيار گروه جغرافيا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامي، نجف آباد، ايران حميد صابري؛ استاديار گروه جغرافيا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامي، نجف آباد، ايران صفرقائد رحمتي؛ دانشيار گروه جغرافيا و برنامه ريزي شهري، دانشگاه تربيت مدرس ، ايران چکيده : رويکرد زيست پذيري به معناي توان و قابليت يک مکان براي تامين نيازهاي زيستي ساکنان اعم از مادي و غيرمادي در جهت ارتقاي کيفيت زندگي و ايجاد بستر شکوفايي توانمنديهاي عموم شهروندان ميباشد و از آنجا که سکونتگاههاي غيررسمي از خدمات و امکانات شهري کم بهره بوده و نيازمند توجه به کيفيت شهري ميباشند، هدف اصلي اين پژوهش ارزيابي عوامل مؤثر بر زيست پذيري شهري در سکونتگاههاي غيررسمي منطقه ١٤ شهر اصفهان ميباشد.
جدول (٣): ميزا ن رضايت ساکنين محلات از شاخص اجتماعي (به تصویر صفحه مراجعه شود) مأخذ: نتايج پرسشنامه توزيع شده در محلات مورد مطالعه (پيمايش پژوهشگران ) شاخص کالبدي اين شاخص که از ١٢ مولفه تشکيل شده و در جدول شماره ٤ به آن پرداخته شده است بيانگر آنست که مولفه وضعيت برخورداري از مسجد و حسينيه بيشترين رضايت را در بين ساکنين محلات داشته و از سوي ديگر مولفه رضايت از گذران اوقات فراغت با کمترين رضايت همراه بوده است و در مجموع با توجه به ميانگين کل کمتر ازحد متوسط استاندارد، عدم رضايت ساکنين از شاخص کالبدي را نشان ميدهد.