چکیده:
دعای ندبه به عنوان یکی از دعاهای مهدوی از اهمیت ویژه بر خوردار است، استناد این دعا به معصوم علیه السّلام و بررسی سند آن از مسایلی است که مورد توجه پژوهشگران عرصه مهدویت بوده و هست، این تحقیق با روش کتابخانه ای در جمع آوری مستندات و شیوه توصیفی _ تحلیلی در پردازش مطالب، در پی اثبات استناد این دعا است، برای دعای ندبه دو سند یافت شد که می توان به آنها اعتماد کرد و در استناد دعا به امام صادق علیه السّلام و یا امام زمان علیه السّلام نیز دو احتمال مورد بررسی قرار گرفت و با توجه به قراین دیگر و قبول مبنای صحت خبری، استناد این دعا به معصوم به اثبات رسید.
Nudbeh prayer is of special importance as one of the Mahdavi prayers. Citing this prayer to the Infallible Imam and examining its document is one of the issues that has been considered by researchers in the field of Mahdaviat. This research tries to prove the authenticity of this prayer through the library method in collecting documents and the descriptive-analytical method in processing materials. Two reliable documents were found for Nudbeh prayer and in citing the prayer to Imam Sadegh (as) or Imam of the age , two probabilities were examined and according to other evidences and accepting validity of evidences proving the accuracy of the narrations , the citation of this prayer to the infallible Imam was proved.
خلاصه ماشینی:
مقدمه دعای ندبه یکی از دعاهایی است که به موضوع مهدویت پرداخته است؛ این دعا به دلیل انتساب آن به امام صادق( و یا امام زمان( 2 و حکم به استحباب آن توسط علما و فقهاء در اعیاد چهارگانه (ابن مشهدی، 1419ق: 573؛ سید ابن طاووس، 1414ق: ج1، 504؛ مجلسی، 1403ق: ج88، 28؛ ج99، 104؛ فاضل لنكرانی، 1373ش: 274)، و استقبال عموم جامعه از سطح چهار حوزه و عضو هیئت علمی مؤسسه آینده روشن(پژوهشکده مهدویت) قم، ایران(Mova277@yahoo.
(رشتی، بیتا: 16؛ همو، 1407ق: 21؛ شیخ اصفهانی، 1419ق: ج5، 106؛ خمینی، 1418ق: 46؛ خوئی، 1418ق: ج3، 420-421 و ج5، 306؛ تبریزی، 1416ق: ج4، 30؛ فاضل لنكرانی، 1373ش: 274؛ خراسانی، بیتا: ج1، 333) نتیجهگیری برای صحت استناد دعای ندبه به معصوم دو راه طی شد مسیر توثیق مخبری و یا سندی که در این روش سند دعای ندبه از ابن مشهدی و سیدبن طاووس مورد واکاوی قرار گرفت و در این مرحله استناد این دعا به معصوم البته با اغماض مورد پذیرش قرار گرفت و دو احتمال انتساب دعا به امام صادق( و یا امام زمان( بررسی شد، در شیوه دوم نیز که توثیق خبری و صدوری است با توجه به قرائن درونی و بیرونی، استناد این دعا به اثبات رسید و با توجه به مضامین بلند دعا و هماهنگی با برخی آیات قرآن و روایات معصومین، همچنین شهرت فتوایی در میان علماء و مقبولیت این دعا، استناد آن مورد پذیرش قرار گرفت.