چکیده:
از دلیل های قایلان به نامعصوم بودن پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله از گناه، آیه ۵۲ سوره انعام است. این گروه، با استناد به برخی از تعبیرهای موجود در این آیه و نیز با تکیه بر پاره ای از روایات اسباب نزول، مدعی اند آن حضرت، در یکی از پیشامدهای سال های آغازین بعثت، به منظور خوشآمد کافران و جذب آنان به اسلام، شماری از فقیران باایمان را از خود راند و این کار، از مصادیق ستمکاری و گناه است. گروه یادشده، با فرض گرفتن صدور این کار از جانب پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله آیه مزبور را به پنج دلیل، شاهدی بر درستی دیدگاه خود می دانند اما با درنگ در این دلیل ها و تامل در مفاد آیه و مقایسه آن با آیات مشابه، نادرستی همه این دلایل روشن می شود و این واقعیت به ثبوت می رسد که پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله اقدام به طرد فقیران ننموده و بر فرض که چنین کرده باشد، این کار، از مصادیق ظلم نیست و گناه محسوب نمی شود.
Verse 52 of Surah Anchr ('39') am is one of the reasons for those who believe in fallibility of the Holy Prophet (s). This group, citing some current interpretations of the verse and also relying on some narrations of the ground for its revelation, claims that in one of the events of the early years of the mission, in order to satisfy the infidels and attract them to Islam, the Prophet repelled a number poor believers and it would be counted as an example of oppression and sin. Assuming the issuance of this work by the Holy Prophet (s) , they consider the verse as an evidence of the correctness of their view for five reasons, but by delaying these reasons and reflecting on the content of the verse and comparing it with similar verses, it has been made clear that all these reasons are incorrect and it is proved that the Holy Prophet (s) did not repelled the poor and given such had been the case, this may not be counted an example of oppression and a sin.
خلاصه ماشینی:
(بنگريد به: طوسي، 1409: 5 / 271، طبرسي، 1415: 5 / 100) بهنظر ميرسد نهي موجود در آيه موردبحث نيز از همين قسم و يا از قسم چهارم است كه بنابر فرض اخير از مصاديق «اياك اعني و اسمعي يا جاره» خواهد بود و به هر حال هيچ قرينهاي دال بر تحقق طرد مؤمنان از سوي پيامبر در دست نيست بلكه چنانكه گذشت بيشتر گزارشهاي مرتبط با سبب نزول آيه موردبحث، حاكي از عدم تحقق اين امر است.
(بنگريد به: رازي، بيتا: 12 / 234) بررسي با توضيحي كه گذشت، پاسخ اين دليل نيز روشن ميشود، زيرا اين سخن، آنگاه امكان طرح پيدا ميكند كه پيامبر| دست به طرد آنان زده باشد و حال آنكه بيشتر گزارشهاي مربوط به سبب نزول اين آيه، حاكي از عدم تحقق اين كار است، بلكه با درنگ در تركيب و ساختار آيه نيز همين حقيقت روشن ميشود؛ زيرا چنانكه سيد رضي ابراز ميدارد، در مضمون آيه، نوعي تقديم و تاخير، مورد نظر است و بايد آن را چنين معنا كرد: و لا تطرد الذين يدعون ربهم بالغداة و العشي فتكون من الظالمين ما عليك من حسابهم من شئ فتطردهم.