چکیده:
در دهه های اخیر مفهوم قابلیتهای پویای سازمانی و نقش آن در توسعه سازمانها توجه بسیاری از صاحبنظران مدیریت را به خود جلب کرده است. نظربه اینکه مطالعات پیشین این حوزه، از حیث رویکرد، روش، نقطه تمرکز و دستاورد، تفاوت های زیادی داشته و هریک از پژوهشگران از جنبهای متفاوت به این مقوله نگریستهاند، لزوم یکپارچهسازی پژوهشهای پیشین و ارائه یک چارچوب برای جمعبندی دانش موجود از قابلیتهای پویای سازمانی و درک بهتر و جامع تر مفهوم مذکور ضروری به نظر میرسد. در این پژوهش با بررسی مقالات منتشرشده از سال 1997 تا 2020 با بهکارگیری روش فراترکیب، یک چارچوب مفهومی بهمنظور جمع بندی دانش موجود از مفهوم قابلیتهای پویای سازمانی ارائه شده است. براساس چارچوب مذکور، پیشرانهای قابلیتهای پویا که شامل پویاییهای محیطی، فرآیندهای سازمانی، منابع سازمانی و ویژگیهای فردی و رفتاری مدیر است بر مؤلفههای قابلیتهای پویا از جمله قابلیت درک فرصتها، قابلیت تصاحب فرصتها، قابلیت ایجاد یک قابلیت، قابلیت برقراری ارتباط، قابلیت انعطافپذیری و قابلیت بازآرایی و نوسازی قابلیتها تأثیر میگذارند و درنهایت منجر به بهبود عملکرد و کسب مزیت رقابتی برای سازمانها میشوند.
In recent decades, the concept of dynamic organizational capabilities and their role in the development of organizations has attracted the attention of many management scholars. Given that previous studies, in this field, are very diverse in terms of approach, method, focus, and findings and each researcher has looked at this issue from different viewpoints, it is necessary to integrate previous studies and provide a more comprehensive understanding of the main concepts and conceptual framework. In this research, by reviewing the published articles from 1997 to 2020, using the meta-synthesis method, a conceptual framework has been presented in order to summarize the state of art knowledge of dynamic organizational capabilities. Accordingly, dynamic capability drivers (which include environmental dynamics, organizational processes, organizational resources, and the individual and behavioral characteristics of the manager) affect the dynamic capability components (such as opportunity perception, opportunity capturing, opportunity creation, communication, flexibility, and the ability to reset and update capabilities (leads to improved performance and competitive advantage for organizations.
خلاصه ماشینی:
در اين پژوهش با بررسي مقالات منتشرشــده از سال ١٩٩٧ تا ٢٠٢٠ با به کارگيري روش فراترکيب ، يک چارچوب مفهومي به منظور جمع بندي دانش موجود از مفهوم قابليت هاي پوياي سازماني ارائه شده است .
براساس چارچوب مذکور، پيشران هاي قابليت هاي پويا که شامل پويايي هاي محيطي، فرآيندهاي ســازماني، منابع سازماني و ويژگي هاي فردي و رفتاري مدير است بر مؤلفه هاي قابليت هــاي پويا از جمله قابليت درک فرصت ها، قابليت تصاحب فرصت ها، قابليت ايجاد يک قابليت ، قابليت برقراري ارتباط ، قابليت انعطاف پذيري و قابليت بازآرايي و نوسازي قابليت ها تأثير مي گذارند و درنهايت منجر به بهبود عملکرد و کسب مزيت رقابتي براي سازمان ها مي شوند.
Liao عدم شــناخت نياز کارکنان ، عدم توجه به شايسته سالاري ، وجود رويکرد سنتي به حوزه منابع انساني و بي توجهي مديران به رشــد و تعالي سازمان ، به توســعه راهبردي کارکنان به صورت محدود، مقطعي و يا ســليقه اي توجه مي شود و اين مسئله به ناتواني ســازمان در بهبود توانمندي ها و شايستگي هاي خود دامــن مي زند؛ بنابراين پژوهش پيرامون قابليت هاي پويا به صورت بالقوه مي تواند لختي و کندي سازمان ها را کاهش داده و درعين حال مي تواند بستري براي توسعه منابع انساني سازمان فراهم سازد (گاراوان ١ و همکاران ، ٢٠١٦).
Ambrosini پژوهش حاضر براساس درک از اين نياز شکل گرفته است که براي مطالعه يک مفهوم سازماني ، دستيابي به درکي صحيح و يکپارچه و شــناخت ابعاد مختلف آن ضروري مي باشد و پيگيري پژوهش هاي اين حوزه براساس ابهام موجود، به طور بالقوه ممکن است موجب آسيب هايي نظير هدردادن منابع پژوهشي ، دســتيابي به نتايج گمراه کننده و مخصوصا محروم ماندن سازمان ها از توسعه اين قابليت حياتي شود.