چکیده:
این پژوهش با هدف «بررسی اثر ۶ هفته تمرینهای منتخب هندبال بر میزان پرخاشگری دانش آموزان پسر نوجوان
با توجه به متغیرهای واسطهای انگیزش رقابت» انجام شد. شرکتکنندههای پژوهش ۴۰دانش آموز پسر نوجوان دردامنه
سنی ۱۲تا ۱۳سال بودند که انتخاب آنها به صورت داوطلبانه از بین دانش آموزان پسر پایه اول مقطع راهتمایی شهرستان
بهار انجام گرفت و بر اساس آمادگی جسمانیء به دو گروه همسان تقسیم شدند. در پیش آزمون اندازهگیری پرخاشگری
و انگیزههای رقابت دو گروه به ترتیب با استفاده از پرسشنامه استاندارد پرخاشگری آیزنک (۱۹۶۳) و نگرش ورزشی
ویلیس (۱۹۸۲) انجام پذیرفت. پس از ۶ هفته تمرینهای منتخب هندبال در گروه تجربی» پرخاشگری و انگیزههای
رقابت دو گروه دوباره مورد آزمون قرار گرفت. شرکت کنندهها بر اساس هر یک از انگیزههای خاص رقابت و به روش
میانه به دو گروه دارای انگیزه بالا و پایین تقسیم شدند و پرخاشگری گروهها مورد مقایسه قرار گرفت. دادهها با استفاده
از تحلیل واریانس دو عاملی با تکرار سنجش عامل آزمون» آزمون با اصلاح بونفرونی در سطح معنیداری ۳> ۰/۰۵
تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان دادکه پرخاشگری گروه تجربی پس از ۶هفته تمرین هندبال به طور معنیداری کاهش
یافت» ولی بین پرخاشگری گروههای دارای انگیزه توانء دستیابی به پیروزی و اجتناب از شکست بالا و پایین» تفاوت
معنیداری وجود نداشت؛ بنابراین» میتوان نتیجه گرفت که اثر تمرینهای هندبال بر پرخاشگری به واسطة انگیزش
رقابت انجام نمیگیرد.
خلاصه ماشینی:
امروزه پژوهش هاي بسياري در زمينه پرخاشگري در ورزش انجام شده است که بيشتر اين پژوهش ها به صورت علي- مقايسه اي است ؛ به طور مثال ، در سال ٢٠٠٢، ليموکس و همکاران ٣ در پژوهش خود که شامل دو گروه ٨٦ نفره از ورزشکاران دانشگاهي در ورزش هاي برخوردي 1- Frederick & Ryan 2- Morgan 3- Lemieux و غيربرخوردي و دو گروه کنترل ٨٦ نفره غيرورزشکار بودند، به اين نتيجه رسيدند که ميزان پرخاشگري در بين ورزشکاران و غير ورزشکاران تفاوتي ندارد (٢١).
همچنين در سال ١٩٨٨ ديتر و گيل ٢ در پژوهش خود به اين نتيجه 1- Willis 2- Deeter & Gill رسيدند که رقابت جويي و انگيزش دستيابي به پيروزي از ويژگيهاي افراد موفق و نخبه است و در ورزشکاران بيشتر از غير ورزشکاران مشاهده مي شود (١٨).
خيري در سال ١٣٧٩ نيز در پژوهشي درمورد مقايسه انگيزش پيشرفت بين دانشجويان ورزشکار و غير ورزشکار در دانشگاه هاي ايلام ، به اين نتيجه رسيد که تفاوت معنيداري در سطح انگيزش دانشجويان ورزشکار و غير ورزشکار به نفع گروه ورزشکاران وجود داردو انگيزش رقابت در دانشجويان ورزشکار بيشتر است (٨).
جدول ٥: نتايج آزمون t مستقل براي مقايسه پرخاشگري در گروه هاي با انگيزه رقابت ، دستيابي به پيروزي و اجتناب از شکست بالا و پايين {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} بحث و نتيجه گيري اين پژوهش با هدف تعيين اثر ٦ هفته تمرين هاي منتخب هندبال بر ميزان پرخاشگري دانش آموزان پسر نوجوان با توجه به متغيرهاي واسطه اي انگيزش رقابت انجام شد.