خلاصه ماشینی:
"جالب اینکه فیلم نمازد یازده جایزهء اسکار سینمایی شد:بهترین فیلم، بهترین کارگردان(فرانک کاپرا)،بهترین بازیگر(جیمز استوارت)،بهترین بازیگر نقش دوم(هری کاری و کلاد رنیز)،بهترین موسیقی متن(دیمیتری تیوسکین)بهترین صدابرداری(جان لیوا داری)بهترین تدوین،بهترین فیلمنامه(سیدنی بوچمن)و...
او اگرچه نمایندگان کنگرهء آمریکا را زیر ذرهبین قرار میدهد و اشکالات و زدوبندهای پشت پردهء آنها را افشا میکند اما به کارآمدی سنا اعتقاد دارد و نگرش او امیدوارانه است.
اما این اثر بحثهایی را نیز دامن زد تا جاییکه برای ممانعت از اکران آن(دو ماه پس از آغاز جنگ جهانی دوم)فشارهایی نیز وارد شد؛علت فشارها از این امر ناشی میشد که فیلم او یک فیلم تبلیغاتی بود،فساد سیاسی را به نمایش میگذاشت،و رنگ و لعابی ضد دمکراتیک به نظام حکومتی آمریکا زده بود.
تشکیلات سیاسی که مستأصل شده است وارد عمل میشود و برایش پاپوش میدوزد؛ تا پیش از آنکه اسمیت دست به کاری جدی بزند او را از سنا اخراج کنند.
صحنههای زیبایی در فیلم چیده شده اما زیباترینش صحنهء سخنرانی طولانی اسمیت و لرزیدن صدایش هنگام قرائت لایحه است،و طریقه پرتاب کردن کلاهش وقتیکه با دختر سناتور ارشد ملاقات میکند،و نیز سوت زدنش برای سناتورها که از خستگی رویشان را بازگرداندهاند.
جیمز استوارت که تازه از بازی در فیلم کمدی عجیب و غریب«نمیتونی اونو با خودت ببری»ساختهء کاپرا خلاص شده است که در فیلم جدید او در نقش جفرسون اسمیت ظاهر میشود،یک قهرمان جوان سادهلوح آرمانگرا از یکی از ایالتهای غرب میانهء آمریکا که هیچ نامی از آن منطقه برده نمیشود."