چکیده:
کنفرانسهای جهانی ملل متحد در زمینه مسائل زنان از میانه دهه هشتاد میلادی به اینسو، هم نمایانگر اهتمام ویژه جامعه بینالمللی به حقوق و جایگاه زنان و اهمیت آن برای جهانی بهترند و هم بستری برای تقویت وضعیت و ارتقای حقوق بشری بانوان بهشمار میروند. اسناد این کنفرانسها، بهرغم ماهیت غیرالزامآور خود از لحاظ حقوقی، تجلیگاه اتفاق نظر بینالمللی در زمینه موضوعات مورد بحث خود و دستکم در کلیات هستند. سازماندهنده اولیه این کنفرانسها، کمیسیون مقام زن بوده است. این کمیسیون، افزون بر دیگر فعالیتهای خود در چارچوب رسالت خویش یعنی برابری جنسیتی و پیشرفت زنان، به سازماندهی کنفرانسهای جهانی زنان دست زده است. این کنفرانسها، محمل و محفلی برای مباحثه سیاستگذاران و دیگر طرفهای ذینفع در مسائل زنان راجع به چالشهای جاری، تعیین اهداف و طراحی برنامههای اقدام و بررسی پیشرفتهای حاصلشده در اجرای برنامههای کنفرانسهای پیشین فراهم آوردهاند. ما در این مقاله، به شیوه توصیفی-تحلیلی در صدد آنیم تا مروری بر منع خشونت علیه زنان در کنفرانسهای جهانی ملل متحد راجع به مسائل زنان داشته باشیم. افزون بر این، نظر به اهمیت کنفرانس حقوق بشر وین (1993) در این زمینه، نگاهی نیز به این کنفرانس خواهیم افکند. به نظر میرسد که بهرغم بیمهای بسیاری که در تحقق آرزوها و برنامههای مطرح در این کنفرانسها در مسیر پیشگیری و پیکار با خشونت علیه زنان وجود دارند، میتوان و میبایست به پیشروی نوع بشر به سوی شناسایی و اجرای حقوق بشر زنان و پاسداشت کرامت برابر انسانی زنان و مردان در جهانی عاری از خشونت علیه بانوان امیدوار بود.
UN world conferences on women issues since mid-1980s, both are the demonstration of the international community's seriousness toward rights and status of women and its significance for a better world and a ground for improving the status and promotion of women's human rights. The Documents of these conferences, despite their non-binding legal nature, are the manifestation of international consensus as to their subjects and at least in the general remarks. The main organizer of these conferences has been the Commission on the Status of Women. This Commission, in addition to its other activities in the framework of its mandate e.g. gender equality and progress of women, has organized the world conferences. These conferences, have provided the base and circle for the discussions of policy-makers and other beneficiaries in women issues as to current challenges, determining the objectives and designing the plans of action and examining the progress made in the implementation of the previous conferences' programs. In this article, through a descriptive-analytic method, we seek to review the prohibition of violence against women in the UN world conferences on women issues. It appears that despite the fact that there are many fears in the realization of wishes and programs of these conferences in preventing and combating VAW, we can and should be hopeful in progress of human being toward the recognition and enforcements of women's human rights and preservation of equal human dignity of women and men in a world free from VAW.
خلاصه ماشینی:
اگر برابري زن و مرد در برخورداري از حقوق بشر را يکي از آمال و اهداف ملل متحد بدانيم و همچنين درصورتيکه خشونت عليه زنان را افزون بر اينکه خود يکي از نتايج نابرابري جنسيتي در جامعه است، يکي از موانع تحقق اين برابري بهشمار آوريم، سازمان ملل متحد ميبايست در راستاي نيل به آرزو و هدف يادشده مساعي خويش را بهکار گيرد.
United Nations Development Fund for Women (UNIFEM) در نيل به برخي اهداف اين برنامه صورت گرفته بود، در بحث برابري حقوقي ميان زن و مرد بهخاطر موانعي همچون اراده سياسي ناکافي، عدم تصديق و باور به ارزش سهم و نقش زنان در جامعه، حضور کمرنگ بانوان در جايگاه تصميمسازي، خدمات نابسنده بهمنظور توانمندسازي زنان براي ايفاي تکاليف خود در زندگي ملي، کمبود تسهيلت اعتباري، کمبود منابع مالي، مشارکت محدود مردان در بهبود نقش زنان در جامعه و عدم آگاهي زنان درخصوص فرصتهاي موجود، انتظارها برآورده نشد.
اين سند که با اتفاق آراء بهوسيله کنفرانس جهاني حقوق بشر تدوين شد، از مجمع عمومي سازمان ملل خواست تا طرح اعلميه حذف خشونت عليه زنان را تصويب 1.
تصويب اعلميه و بستر اقدام پکن، گامي مهم در توسعه يک چارچوب جامع در سياستگذاري بينالمللي راجعبه حقوق بشر زنان بود ) UN Special Rapporteur on Violence Against Women; Its Causes and .