چکیده:
پس از ارتحال پیامبر، در قرن اول هجری، اعراب حکومت گریز، واقعیت تمکین به حکومتی متمرکز را پذیرفتند و با تعیین جانشین، سنت پیامبر را ادامه دادند. ازاین رو، نظام معرفتی با محوریت مبانی مشروعیت قدرت در اسلام ایجاد شد و آثار بسیاری با همین رویکرد شکل گرفت، از درون این آثار، گفتمان هایی در جامعه تولید شد. و هر یک تعاریف خاصی از مبانی مشروعیت حکومت ارائه دادند. از مهم ترین صحنه های این رویارویی مواجهه ابن تیمیه و علامه حلی، در مورد امامت علی (ع) است؛ موضوعی که قرن ها در قالب چالش های عمیق نظری میان آنها استمرار یافت.شناسایی گفتمان های سیاسی جامعه اسلامی در قرن هشتم ، براساس مدل تحلیلی فوکو، نیازمند مراجعه به آرشیو آن دوره تاریخی و شناسایی قوانین حاکم بر آن است. به همین منظور از مجموع اسناد، کتاب های منهاج السنه ومنهاج الکرامه مورد بررسی قرار گرفت.از رهگذر تحلیل گفتمانی این دو تلاش شد دیدگاه های سیاسی، مذهبی و حکومتی که در این کتابها به آن پرداخته شده، شناسایی و به این سوال ها پاسخ دهیم که تحلیل گفتمان امامت بر اساس روش میشل فوکو در رویارویی ابن تیمیه در کتاب منهاج السنه وعلامه حلی در کتاب منهاج الکرامه چیست؟
After the demise of the Prophet (pbuh), the Arab rulers continued the tradition of the Prophet by appointing a successor. Thus, an epistemological epistemology and system was created with the focus on the foundations of the legitimacy of power in Islam, and many works were formed with this approach. From within these works, discourses were produced in the society and a special definition of the foundations of the legitimacy of the government was presented.One of the most important scenes in this confrontation is the confrontation between Ibn Taymiyyah and Al-Ulama Hali, which in Al-Minhaj Al-Sunnah and Al-Minhaj Al-Karama about the Imamate of Imam Ali (as), an issue that continued for centuries in the form of deep theoretical challenges between them. Identifying the political discourses of the Islamic society in the seventh century AH, according to Foucault's analytical model, requires referring to the archives of that historical period. For this purpose, the sum of documents and evidences,
خلاصه ماشینی:
نقد و ارزیابی گفتمان امامت در رویارویی ابن تیمیه و علامه حلّی در منهاج السنه و منهاج الکرامه 1 ملیحه قنادیان1، محبوبه اسماعیلی2، میرزا محمد حسنی3 1.
com چکیده هدف پژوهش حاضر تحلیل گفتمان امامت در اندیشه سیاسی علامه حلّی و ابن تیمیه بوده تا با برجستهسازی نقاط ضعف و دیدگاه آنان، براساس عقل، کتاب و سنّت، به نظریه معقولی از دین اسلام در باب مشروعیت سیاسی، رهنمون گردد.
مقدمه در پژوهش حاضر به منظور شناخت مبانی نظری مشروعیت قدرت در اسلام، به تحلیل گفتمان ابن تیمیه و علامه حلی پرداخته شده است تا از این رهگذر مشخص شود گفتمانهای سیاسی حاکم بر جامعه اسلامی، اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری کدامند؟ جریانهای مسلّط اجتماعی از کدام منطق گفتمانساز، جهت کسب مشروعیت بهره جستند؟ شاخصههای مشروعیت قدرت و امامت از دیدگاه هر یک از آنها چه بود؟ شناسایی گفتمان حاکم بر جامعه اسلامی در قرن هشتم هجری، براساس مدل تحلیلی میشل فوکو، نیازمند مراجعه به اسناد، متون و دادههای آن دوره و شناسایی نظام حاکم بر آن است.
5. منهاج السنه «منهاج السنة» مهمترین و معروفترین اثر ابن تیمیه بوده که به زبان عربی و براساس مبانی ظاهرگرایی سلفیه تدوین شده و در میان مجموعه آثار و تألیفات ایشان، این اثر که ظاهراً ردّی بر کتاب منهاج الکرامة فی معرفة الامامه نوشته علامه حلّی (۶۴۸ق-۷۲۶ق)، فقیه و متکلم شیعه نگارش یافته، بیش از دیگر کتابهای او به ارزشهای اعتقادی مسلمانان و مذهب شیعه و حتی اهل بیت(ع) و دودمان نبوت اهانت کرده است.