چکیده:
یکی از آفات زندگی دنیوی میل به اشرافی گری است. این آفت هم نسبت به حاکمان و هم نسبت مردم یک جامعه یک تهدید جدی به شمار می رود. اشرافی گری که با خودبرتربینی همراه است روی آوردن به تجملات و اموری از جلوه های مختلف زندگی است که وجود آن ها برای ادامه یک زندگی عزت مندانه و حتی مرفه لزومی ندارد. این نوع زندگی باعث ایجاد یا تعمیق شکاف طبقاتی اقشار جامعه گردیده و در نهایت منجر به فروپاشی اجتماعی می گردد، از این رو لازم است با عوامل ایجاد آن مبارزه گردد. این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی است در صدد آن است تا با شناسایی عوامل ایجاد اشرافی گری راه مبارزه با آنها را هموار ساخته و از این طریق گامی در راه ریشه کن کردن اشرافی گری در جامعه بردارد.
خلاصه ماشینی:
مقدمه آدمی در طول زندگی سعی میکند با کار و تلاش، امکانات رفاهی را برای خود و اطرافیانش فراهم آورد؛ اما در این میان افرادی هستند که هدفشان را دنیا و کسب مال و ثروت اندوزی قرار داده و با حرص و طمع درونی، میخواهند برتر از دیگران باشند و این برتری را در ظاهر با داشتن زندگی اشرافی نشان میدهند؛ از مصادیق این سبک در زندگی فردی میتوان به داشتن ماشینهای لوکس و گران قیمت، خانههای مجلل، اثاث منزل دارای برند (Brand) خارجی و ...
به عنوان نمونه مثال میتوان از کتاب «مروری بر تجمل و اسراف» اثر محمد علی شاه آبادی، پایان نامه « تحلیل نگاه امام علی ع به تحجّر و اشرافی گری در لغزشهای اجتماعی و فردی» تالیف محجوبه هفت برادران اصفهانی، مقاله «اشرافی گری سبکی ناپسند برای زندگی (با تاکید بر بیانات مقام معظّم رهبری)» از عباس اشرفی، «توسعه فرهنگ اشرافی گری و تجمل خواهی زمینه ساز فساد اداری و اقتصادی» از مهدی اسلام پناه و مسعود آزادی؛ «آسیب شناسی اشرافی گری در سیره حکومتی امیرمؤمنان ع» نوشته محمد رضا صداقت، نام برد؛ اما پیرامون موضوع این مقاله یعنی بررسی عوامل ایجاد روحیه اشرافی گری در نهچ البلاغه پژوهشی مشاهده نشده است.
» (جوادی آملی، 1378: ص124) حضرت علی ع در جایی دیگر از آثار این رذیله بر روح و وجود آدمی سخن به میان میآورند و میفرماید: «حُبُّ الدُنیا یُفْسِدُ العَقْلَ و یْهِمُّ (یُصِمُّ) القَلْبَ عَنْ سَماعِ الحِکْمَةِ و یُوجِبُ ألیمَ الْعِقابِ»: (تمیمی آمدی، 1410: ص65) یعنی دوستی دنیا عقل را فاسد میکند، و دل را از شنیدن حکمت کر میگرداند، و موجب عذاب دردناک میشود.