چکیده:
زمینه و هدف: سبک، شیوۀ بیان یک نویسنده یا شاعر است. این اصطلاح در حال حاضر درمورد روشهایی بکار میرود که ازطریق بکار بردن فنون و مفهومهای زبانشناسی به مطالعۀ تحلیلی ادبیات میپردازد. همچنین زاویۀ دید، مسائل زبانی، چگونگی شخصیتپردازی و چندوچون جهتگیری درونمایه را تعیین میکند. شعر آیینی بگونه ای از شعر متعهدانه گفته میشود که ازجهت معنایی و محتوایی صبغۀ کاملا دینی دارد و از آموزه های وحیانی، فرهنگ عترت و ولایت و تاریخ اسلام سرچشمه میگیرد. مناسبتهای مذهبی، ستایش چهره های دینی، توجه به مقوله های قدسی و ملکوتی و تزکیه و تهذیب نفس انسانی، در هستۀ مرکزی شعر مذهبی قرار دارد. ازآنجاکه سبکشناسی ابزاری برای شناسایی هویت انسانی، علمی، ادبی و ایدئولوژیک شاعر است، این مقاله براساس سبکشناسی لایه ای (مدرن) به بررسی و تحلیل سبکشناسی اشعار آیینی در آثار شاعران پس از انقلاب چون قیصر امینپور، سلمانهراتی، علی معلّم دامغانی، موسوی گرمارودی، سید حسن حسینی و علیرضا قزوه پرداخته است.
روش مطالعه: این مقاله براساس مطالعات کتابخانه ای و به شیوۀ توصیفی-تحلیلی انجام شده است.
یافته ها: توجه به موسیقی درونی، برجسته سازی مفاهیم و مضامین، استفاده از ترکیبات تازه و بدیع، روانی و سادگی هوشمندانه، استفادۀ هنرمندانه از عناصر بلاغی، تصویرسازی مخیّل و عاطفی، مخاطبمحوری، مفهومگرایی، تاکید بر نهادینه ساختن مضامین دینی، انقلابی، انسانی و آرمانی از جمله ویژگیهای سبکی شاعران انقلاب است.
نتیجه گیری: این شاعران از تمام امکانات و عناصر شعر درجهت تبیین اندیشه های دینباورانه بهره برده اند و براساس همین اندیشه ها و مضامین علوی، حسینی و عاشورایی، آنها را میتوان شاعرانی مفهومگرا نامید. نگاهی به جنبه های ادبی و زبانی شعر آنان نشان میدهد با موازین ادبی و زبانی گذشته و حال آشنایی دارند و برای افزودن بر تاثیر کلام خود هر کجا که مناسب دانسته از آنها بهره برده اند.
BACKGROUND AND OBJECTIVES: Style is the expression of a writer or poet. The term is currently used to refer to methods studying literature analytically through the use of linguistic techniques and concepts. It also determines the angle of view, linguistic issues, how to characterize and how to orient thetheme. Ritual poetry is a form of committed poetry that has a completely religious nature in terms of meaning and content and originates from the revelatory teachings, the culture of Etrat and Wilayah and the history of Islam. Religious ceremonies, praise of religious figures, attention to sacred and heavenly categories, and human self-cultivation and self-purification are at the core of religious poetry.Since stylistics is a tool for recognizing the poet's human, scientific, literary and ideological identity, this paper uses a descriptive-analytical procedure to investigate obvious stylistic features of Post-Revolutionary Poets such as Kaiser Aminpour,SamanHarati, Ali MoallemDamghani,Ali MousaviGarmaroodi, Seyed Hassan Hosseini and Alireza
Qazveh.
METHODOLOGY: This paper has been written based on library studies in a descriptive-analytical manner.
FINDINGS: Paying attention to internal music, giving prominence to ideas and concepts, using the marked vocabularies, fluency and simplicity, eloquent elements artistically, making pictures of imagination and emotion, paying attention to addressee-centered and meanings, emphasizing on religious, revolutionary, humane and ideal concepts are among the stylistic features ofRevolutionary Poets.
CONCLUSION: The results show that these poetshave used all the possibilities of poetry to explain their religious ideas and based on these ideas and the Alavi, Hosseini and Ashurathemes, they can be called conceptualist poets. A look at the literary and linguistic aspects of their poetry shows these poets know the literary and linguistic standards of the past and present and wherever they deem appropriate, they use them to increase their wordinfluence.
خلاصه ماشینی:
ازآنجاکه سبک شناسي ابزاري براي شناسايي هويت انساني، علمي، ادبي و ايدئولوژيک شاعر است ، اين مقاله براساس سبک شناسي لايه اي (مدرن ) به بررسي و تحليل سبک شناسي اشعار آييني در آثار شاعران پس از انقلاب چون قيصر امين پور، سلمان هراتي، علي معّلم دامغاني، موسوي گرمارودي، سيد حسن حسيني و عليرضا قزوه پرداخته است .
ايـــمان و امان و مذهبـش بـود نـــماز / در وقـت عــــــروج مرکبش بود نــماز (در کوچۀ آفتاب ، امين پور: ص ١١١) روزي که بر جام شفق مل کرد خورشيـد / بر خشک چوب نيزه ها گل کرد خورشيـد (رجعت سرخ ستاره ، معلم دامغاني: ص ٧٧) گـر بر ســـتم قـرون برآشفـــت حسين / بيداري ما خواست ، به خون خفت حسين (همصدا با حلق اسماعيل ، حسيني: ص ١١١) درخود شکست آن شب ، از خود بريد عباس / اوج ولايـت است اين ، خود را نديد عباس (انگشتر خاتم ، قزوه : ص ٥٣) شاعر در بيت بالا حضرت ابوالفضل عباس (ع ) را مورد خطاب قرار داده و با آوردن رديف «عباس »، موسيقي و فضاي عاطفي شعر را تقويت کرده و بزيبايي صحنۀ دلاوريها و ازخودگذشتگيهاي آن حضرت را بتصوير کشيده است .