چکیده:
هدف این پژوهش مقایسۀ خود شفقتورزی ورزشکار مستعد و غیرمستعد اعتیاد به تمرین بود. این پژوهش توصیفی- پس رویدادی و جامعۀ آماری آن تمامی ورزشکاران کاروان دانشگاه تهران بود. در ابتدا وضعیت ورزشکاران بر اساس مقیاس اعتیاد به تمرین (Griffiths et al. 2004) بررسی شد و بر اساس دستورالعمل این مقیاس 25 ورزشکار مستعد (کسب نمرة ۲4 به بالا) و20 ورزشکار غیرمستعد اعتیاد به تمرین (کسب نمرۀ 12 به پایین) انتخاب شدند؛ افزون بر این به دلیل همایندی بالای اختلالات خوردن با اعتیاد به تمرین از آزمودنیها خواسته شد تا مقیاس تشخیصی اختلال خوردن (Stice et al. 2000) را تکمیل کنند و 5 نفر به دلیل داشتن نشانه اختلال خوردن کنارگذاشته شدند و در نهایت 20 ورزشکار مستعد اعتیاد به تمرین از طریق تکمیل مقیاس خود شفقتورزی (Rice et al. 2011) با گروه غیرمستعد مقایسه شدند. نتایج تحلیل واریانس یکراهه نشان داد، در مقایسه با گروه غیرمستعد، ورزشکاران مستعد اعتیاد تمرین به میزان کمتری از ویژگی خود شفقتورزی برخوردارند. نتایج این مطالعه ضرورت توجه به ویژگی خود شفقتورزی را در بروز پدیدۀ اعتیاد به تمرین نشان داد و تلویحات کاربردی فراوانی در زمینۀ مداخلات پیشگیرانه و درمان آن دارد.
The purpose of this study was to compare self-compassion in athletes with and without exposed exercise addiction. The research method was a descriptive and causal-comparative. The statistical population consisted of the sports team of University of Tehran. Initially, status of all students was assessed based on Exercise Addiction Scale (Griffiths et al. 2004), and 25 athletes with exposed (Score 24 or above) and 20 athlete without exposed exercise addiction (Grade 12 or lower) were identified according to guidelines of this scale .In addition, subjects were asked to complete Eating Disorders Scale (Stice et al. 2000) because of their high Comorbidity with exercise addiction. Then five athlete were excluded because of eating disorder symptoms. Finally, 20 athlete with exposed exercise addiction were selected and compared through Self-Compassion Scale (Rice et al. 2011). One way ANOVA results reveled that mean scores of self-compassion characteristic of the students with exposed are significantly lower than students without exposed exercise addiction . The findings of this study indicated the need to consider self-compassion characteristic as a risk factors of exercise addiction phenomenon, and they have many applications in the field of preventive and therapeutic interventions of use behaviors.
خلاصه ماشینی:
با در نظر گرفتن این تعریف، اعتیاد به تمرین به طور خاص زمانی خطرناک میشود که وابستگی به رفتار تمرین در فرد توسعه مییابد به گونهای که آن رفتار را برای داشتن حس طبیعی یا انجام کار روزانۀ معمولش ادامه میدهد؛ طوری که در صورت عدم امکان تمرین، هیچ فعالیت دیگری نتواند جایگزین آن شود؛ از این رو، اعتیاد به تمرین (Exercise Addiction) حالتی است که به موجب آن ورزشکاران به یک رژیم تمرینی اعتیاد دارند و تمرین به اولویت نخست زندگی آنها تبدیل میشود و موجودیت آنها را کنترل میکند (2018 ,Sachs, Razon ).
در زمينۀ اعتياد به تمرین، نظریۀ ارزيابي شناختي ( (Szabo, 1995فرض میکند که فرد معتاد به تمرین، ارزیابی منفیای از رویدادهای استرسزا دارد و از تمرین به عنوان یک راهبرد اجتنابی و غالب استفاده میکند؛ بهعلاوه، مدل زيستی روانشناختي اجتماعي (Biopsychosocial model) ((McNamara, McCabe, 2012، بر این فرض استوار است که عامل اجتماعی ادراک فشار بیشتر و بهرهمندي کمتر از حمايتهاي اجتماعي از سوی دیگران در تعامل با تفکرات افراطی در مورد تمرین و شاخص تودۀ بدنی بالاتر در بروز اعتیاد به تمرین در افراد مؤثر است و این وضعیت غیرحمایتی و استفادۀ طولانیمدت از این راهبرد اجتنابی تمرین در مدل چهار مرحلهایFreimuth et al (2011) منجر به کاهش اثرات مثبت تمرین و بروز علائم کنارهگيري و اعتیاد به تمرین و آسیبپذیری بیشتر فرد نسبت به استرس و مشکلات هیجانی آن میشود.
2017; Schreibe, Hausenblas 2015)؛ از این رو منابع مقابلهای بالقوه که ادراک، تفسير و پاسخدهي افراد در برابر عوامل استرسزا و مشکلات هیجانی را تحت تأثير قرار ميدهند میتواند در سازوکارهای زیربنایی گرایش اعتیاد به تمرین موثر باشد و ویژگی خود شفقتورزي (Self-compassion) بهعنوان یک سازۀ نوظهور میتواند نقش پررنگی داشته باشد.