چکیده:
وصیت از ریشه وصی و در معنای لغوی آن به معنای عهد، فرمان دادن،سفارش کردن، و پرداختن به امور متوفی است. و در اصطلاح حقوقی بدین معناست که یک فرد تکلیف امور مالی و غیرمالی خود را برای بعد از فوتش معلوم و مشخص کند،تا بازماندگان او بعد از فوت، دچار مشکل نشوند و از طرفی امور خودش نیز سر و سامان پیدا کند و اگر بدهی نیز داشته باشد بدهیهایش پرداخت شود. همه افراد در طول مدتی که در قید حیات هستند این امکان را دارند که در اموال و دارایی های خود هرگونه تصرفی را که بخواهند انجام بدهند. اما پس از فوت انسان، اختیار تصرف در اموال و دارایی ها از فرد سلب می شود؛ حال آنکه در بسیاری از مواقع ممکن است که فرد خواسته ها و اهدافی داشته باشد که به آنها دست نیافته باشد. از آنجاکه بحث وصیت از جمله مباحث مهم و کلیدی جامعه است در این مقاله قصد داریم به بررسی و شناخت انواع و
خلاصه ماشینی:
اما با اين وجود در بين فقها راجع به ريشه عربي اين واژه «الوصيه» تا حدي اختلاف نظر است که در زير به نقل از مرحوم سيد محسن طباطبايي حکيم صاحب کتاب «مستمسک العروه الوثقي» به آنها اشاره میشود: 1 الف) عده اي گفتند که وصيت مشتق از ثلاثي (وصي- يصي) و به معني «وصل» است.
بطوريکه تا زمان حيات موصي، عقدي جايز بوده ولي به محض تحقق موت وي و حصول قبول لازم میگردد اگرچه در مورد وصيت عهدي استثناء وجود دارد و آن اينکه ممکن است حتي بدون قبول – در صورت جهالت وصي در زمان حيات موصي نيز لازم گردد.
قانونگذار در ماده 825 قانون مزبور به تبع از قول مشهور فقها وصيت را بر در قسم (تمليکي – عهدي) دانسته و در ماده 826 آن نيز به تعريف هر يک پرداخته و گويد: «وصيت تمليکي عبارتست از اينکه کسي عين يا منفعتي را از مال خود براي زمان بعد از فوتش به ديگري مجاناً تمليک کند.
ج27، ص212 آيه 11 سوره نساء هر خواهر و برادري ) يا زني بميرد که وارثش يک برادر و يا خواهر او باشد، در اين فرض سهم ارث هر يک نفر از آنها سدس خواهد بود و اگر بيش از يک نفر باشند همه آنها ثلث ترکه را به اشتراک، ارث برند بعد از خارج کردن دين و حق وصيت ميت در صورتي که وصيت به حال ورثه بسيار زيان آور نباشد (يعني زايد بر ثلث نباشد)؛ اين حکمي است که خدا سفارش فرموده و خدا (به همه احوال بندگان) دانا و (به هر چه ناروا کنند هم) بردبار است.