خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) سعید نایب محمدی عود آیدین احمدینژاد ویلنسل همایون نصیری سازهای کوبهای محمد رضا فیاض شوخ طبعی مجدانه از جنبهء صرفا نظری،کدام منطق موسیقایی یا حتی صوتی میتواند همنشینی نود دقیقهای یک عود و یک ویولنسل را توجیه کند؟دو ساز بم با منطقهء صوتی تقریبا یکسان که اگرچه اختلاف بارز صدای مضراب و آرشه به تفکیک مطالب یاری میرساند،اما بااینحال کیفیت همپوشانی صداها میتواند مدام مورد مناقشه قرار گیرد.
حقیقت اول به زبان خودمانی آن است (به تصویر صفحه مراجعه شود) حبیب مفتاح بوشهری حامد امامیان وحید روحانی سعید صارمی که احمدینژاد،نایب محمدی نصیری و بوشهری خوب ساز میزدند،که اگر جز این بود تمام مباحث بعدی،به رغم اهمیت، موضوعیت خود را از دست میداد.
حقیقت آن است که با دشواریهای توانفرسای اجرای صحنهای در ایران، اگر روح تشریک مساعی بر گروه حاکم نباشد،اصلا اجرایی در کار نخواهد بود!پس اگر غرض علتیابی توفیق«فیه ما فیه»است، علت را هنوز باید در عرصههای دیگری نیز جستوجو کرد:این بار خود موسیقی.
درحالیکه التذاذ از موسیقی مستقل از اجراکننده اغلب اوقات در گروه چنان دقتی در عناصر مربوط به بافت است که تنها با تکرار شنیدن و تأمل در نمونههای ضبط شده فراهم میشود.
بیرون آیدین (به تصویر صفحه مراجعه شود) احمدینژاد و سعید نایب محمدی،ما یک ملودی کهن سال شش میزانی و دو گسترش مواجهایم،اما«کوزه»حاصل همجوشی نوازندگی این دو است که بر بستر همزبانی اجرایی مجابمان میکند."