خلاصه ماشینی:
"آنچه که شیعه از معنای«بداء»استفاده میکند و برای آن پافشاری دارد و در روایات اهل بیت(ع)آمده است که:«ما عرف الله حق معرفته من لم یعرفه بالبداء4»(آنکس که خدا را با بداء نشناسد، او را به درستی نشناخته است)همان معنای اول است،بدین بیان که: بسیار میشود که ما طیق ظواهر علل و اسباب،احساس میکنیم که حادثهای به وقوع خواهد پیوست یا وقوع چنین حادثهای به وسیلهء یکی از پیامبران خبر داده شده و حال آنکه حادثه واقع نشده است.
اینک به برخی از آیات و روایات اشاره میکنیم که از آنها بداء قابل اثبات است: آیات: 1- «لکل اجل کتاب یمحو الله ما یشاء و یثبت و عنده ام الکتاب10» (هر زمانی کتاب دارد و برای هر کاری موعد مقرر است،خداوند هرچه را بخواهد محو و هرچه را بخواهد اثبات میکند و ام الکتاب نزد اوست).
از جمله آیت الله خوئی-رحمة الله علیه-در کتاب البیان به برخی از آنها اشاره فرموده است؛از قبیل: الف)اعتقاد به بداء،اعتراف صریح است بر اینکه عالم در حدوث و بقا تحت سلطنت و قدرت حضرت حق تعالی است و اینکه ارادهء او در اشیا ازلا و ابدا نافذ است یعنی این چنین نیست که پس از تقدیر امری،دست خدا بسته باشد؛بلکه خداوند هر گاه اراده کند امری را تغییر خواهد داد.
ب)با اعتقاد به ابداء فرق بین خالق و مخلوق(گرچه انبیا و اوصیا باشند)ظاهر میگردد؛زیرا انبیا و اوصیا احیانا علمشان در حد لوح محو و اثبات است و دگرگونی در آنها راه دارد؛ولی در علم خدا دگرگونی معنی ندارد البته ممکن است انبیا و اوصیا به ام الکتاب و لوح محفوظ و یا به تعبیر دیگر به علم مخزون الهی هم،با تعلیم پروردگار،آگاه کردند که در آن صورت در علم آنها نیز دگرگونی رخ نخواهد داد."