چکیده:
باوجوداینکه ادیان در مفاهیم دینی خود انسان را به برقراری صلح و آرامش در سایه الطاف
الهی دعوت کردهاند اما جنگها باز به دلایل مختلف رخدادهاند. باید گفت علیرغم
راهکارهای متفاوت برای کنترل جنگ توجه به ظرفیت گفتوگوی ادیان بهاندازه کافی
موردبررسی قرار نگرفته و از همین رو، این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی و
گردآوریشده با اسناد کتابخانهای به دنبال واکاوی و بررسی نقش ادیان در گسترش صلح
جهانی است. پژوهش با ارائه یک مدل مفهومی تلاش خواهد کرد تا با توجه به سه مقوله
جامعهپذیری، توجه محیطی و انتقال به سیاست به بررسی این نقش بپردازد. بدین ترتیب
جامعهپذیری از طریق تقویت فضای ارتباطات و انجام گفتوگو، تاکید بر نقاط مشترک
اعتقادی، توجه به افقهای مشترک، توجه به محیطی محلی از طریق توجه به ظرفیتهای
ساکنان کشورها، توجه به کارگزار در کنار ساختار، ایجاد محیط گفتوگوی آزاد و انتقال
به سیاست از طریق توجه به سیاستهای صلحآمیز، مقابله با افراطیون سیاسی، مقابله
باسیاست دوقطبی سازی و امنیتی کردن، توجه به تکثرگرایی قابلتوجه است.
Although religions have encouraged human being to establish peace
and tranquility in the shadow of divine principles, wars have occurred
in the world for various reasons. It should be said that despite different
strategies for controlling the war, the capacity of interfaith dialogue
has not been sufficiently scutinized on. This research seeks to analyze
the role of religions in the spread of global peace through a
descriptive-analytical method and based on library documents. The
article tries to present a conceptual model with respect to the three
categories of socialization, environment and focus on politics and
diplomacy. The socialization can be realized through strengthening the
space of communication and dialogue, emphasizing on common
points of belief, and paying attention to common horizons. The local
environment should be considered by focusing on the capacities of the
inhabitants of countries, paying attention to the agent along with
structure, and creating a free dialogue environment. The emphasis on
diplomacy and politics can be realized through paying attention to
peaceful policies, confronting political extremists, confronting the
politics of polarization and securitization, and paying attention to
pluralism.
خلاصه ماشینی:
در اين ميان نبود يا کاستيهايي که به ايجاد يک بستر گفت وگو براي خنثيسازي جذب افراد مستعد پيوستن به گروه هاي تروريستي منجر شود يا از به وجود آمدن انگاره هاي منفي نسبت به سايرين ممانعت کند موجب کاهش اعتماد، روابط دوستانه ، همکاري و حتي تأثيرگذاري آن بر سياست ها شده است که مانعي بر اقدامات سازنده در جهت صلح داخلي و بين المللي شده است .
بدين ترتيب جامعه پذيري از طريق تقويت فضاي ارتباطات و انجام گفت وگو، تأکيد بر نقاط مشترک اعتقادي، توجه به افق هاي مشترک، توجه به محيطي محلي از طريق توجه به ظرفيت هاي ساکنان کشورها، توجه به کارگزار در کنار ساختار، ايجاد محيط گفت وگوي آزاد و انتقال به سياست از طريق توجه به سياست هاي صلح آميز، مقابله با افراطيون سياسي، مقابله باسياست دوقطبي سازي و امنيتي کردن ، توجه به تکثرگرايي قابل توجه است .
از همين رو کنشگران اين ديپلماسي شامل دولت ها، افراد، گروه ها به صورت دو يا چندجانبه و سازماني و با امکانات و ابزارهاي وسيع و رسمي يا غيررسمي خواهد بود (همان :٤٦)؛ بنابراين براي رسيدن به صلح جهاني لازم است که اديان با يکديگر گفت وگو کند و سعي در پيدا کردن نقاط مشترک خود کند و دور يک محور و هدف ثابت حلقه زند.