چکیده:
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطهای تابآوری و خودکارآمدی تحصیلی در مدل علی تأثیر تعامل استاد–شاگردی بر درگیری تحصیلی دانشجویان دانشگاه خوارزمی بوده است.
روش: روش این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری دادهها کمی از نوع مطالعات همبستگی میباشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه خوارزمی در نیم سال دوم تحصیلی 1400-1399 به تعداد 14542 میباشد. تعداد 374 نفر با روش نمونهگیری در دسترس بهعنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوری دادههای پژوهش از پرسشنامههای درگیری تحصیلی ریو (۲۰۱۳)، تابآوری ساموئلز (2009)، تعامل استاد-شاگردی مورای و زوویچ (2010) و خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان (1999) استفاده شده است. برای تحلیل دادههای پژوهش از روش تحلیل مسیر، در محیط نرمافزار AMOS استفاده شد.
یافتهها: یافتهها حاکی از آن است که مدل پژوهش برازش کاملی با دادهها دارد. در این مدل تعامل استاد - شاگردی بر تابآوری تحصیلی، خودکارآمدی و درگیری تحصیلی اثر مستقیم و معنیداری دارد (0.01>p). بعلاوه اثرات تابآوری تحصیلی بر درگیری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی بر درگیری تحصیلی نیز معنادار بود (0.01>p)؛ و تعامل استاد-شاگردی بر خودکارآمدی و تابآوری تحصیلی اثر غیرمستقیم و معناداری داشت.
نتیجهگیری: بنابراین و با توجه به نتایج بهدستآمده بدیهی است تعامل سازنده بین اساتید و شاگردان باعث افزایش تابآوری تحصیلی خودکارآمدی تحصیلی و درگیری تحصیلی آنها میشود.
Purpose: The purpose of present study was to investigate the mediating role of resilience and academic self-efficacy in the causal model of the effect of teacher-student interaction on academic engagement of Kharazmi University students. Method: The method of this research is applied in terms of purpose and it is correlational studies in terms of data collection method. The statistical population of this study includes 14542 students of Kharazmi University in the second half of the academic year 2021-2022. In this study, 374 students were selected as a research sample by convenience sampling method. Rio’ Academic Engagement Questionnaire (2013), Samuels Resilience (2009), Murray-Zovich (2010) Teacher-Student Interaction, and Jenks & Morgan (1999) Academic Self-Efficacy Questionnaire were used to collect data. Path Analysis Method was used to analyze the research data through AMOS software. Findings: The results show that the research model has good fit with data. In this model, teacher-student interaction has a direct and significant effect on academic resilience, self-efficacy and academic engagement (p Conclusion: Therefore, according to the obtained results, it is obvious that constructive interaction between teachers and students increases their resilience, self-efficacy and academic engagement.
خلاصه ماشینی:
بررسي نقش واسطه اي تاب آوري و خودکارآمدي تحصيلي در مدل علي تأثير تعامل استاد – شاگردي بر درگيري تحصيلي دانشجويان Investigating the Mediating Role of Resilience and Academic self-efficacy in the Causal Model of the Effect of Teacher-Student Interaction on Students’ Academic Engagement کامران مالکپور لپري ١*، اعظم بختياري رناني 2 دريافت مقاله : ١٤٠٠/١٢/٠٣ بازنگري مقاله : ١٤٠١/٠٣/٠٥ پذيرش مقاله : ١٤٠١/٠٤/٠٦ انتشار مقاله : ١٤٠١/١٠/١٠ چکيده هدف : هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي تاب آوري و خودکارآمدي تحصيلي در مدل علي تأثير تعامل استاد–شاگردي بر درگيري تحصيلي دانشجويان دانشگاه خوارزمي بوده است .
Sattler & Gershoff دانشگاه با آن مواجه اند و به عنوان توانايي مقابله با مشکلات مزمن و مشکلات حاد تحصيلي تلقي مي شود (ليو و پلاتو١، ٢٠٢٠) براساس آنچه که به ذکر آن رفت و نتايج مطالعات انجام شده هاگز و کوک ٢، (٢٠٠٧) که دريافته بودند تعامل معلم و دانش آموز بر درگيري تحصيلي دانش آموزان تأثير معنيداري دارد «در تحقيقي لي، گائو و شا٣، (٢٠٢٠)، به اين نتيجه رسيده بودند حمايت و ارتباط معلم و دانش آموز تأثير مثبتي بر خودکارآمدي و درگيري تحصيلي دانش آموزان دارد» هاژوفسکي ، چسنات و جنسن ٤ (٢٠٢٠)، به اين نتيجه رسيده بودند که روابط معلم و دانش آموز ميتوان به خودکارآمدي دانش آموزان کمک کند، سپاه منصور و براتي و بهزادي (١٣٩٥) که بيان کرده اند تأثير کل رابطه معلم - شاگرد بر تاب آوري تحصيلي معنادار است ، زين آبادي و همکاران (١٣٩٥)، دريافته بودند که کيفيت تعامل استاد راهنما و دانشجو بر خودکارامدي دانشجويان اثر غيرمستقيم ، مثبت و معناداري دارد و در پژوهش يمني (١٣٨٦) که دريافته بود که تعامل با کيفيت استاد و شاگرد يک تعامل معطوف به يادگيري است و اين رابطه طبعا باعث ايجاد تاب آوري در دانشجويان مي شود و مباني نظري موجود، ضمن اينکه ، متغيرهايي مانند تاب آروي و خودکارآمدي تحصيلي ميتوانند در تعامل استاد و شاگرد با درگيري تحصيلي نقش ميانجي ايفا نمايند، بيشتر احتمال دارد که افرادي با باورهاي خودکارآمدي بالا در رويارويي با مشکلات تلاش نمايند و هنگامي که مهارت هاي لازم را کسب کردند بر يک تکليف پافشاري و اصرار کنند اما احتمال دارد افرادي که باور خودکارآمدي ضعيفي دارند، دچار خود ترديدي شوند (مثلا فکر نميکنم که اين کار را بتوانم انجام دهم ) و هنگام رويارويي با مشکلات و مسائل به سادگي دست بکشند و شکست را بپذيرند، حتي اگر دانش يا مهارت انجام تکليف را بسيار زياد داشته باشند.