خلاصه ماشینی:
"ضرورتها و هدفهای ترویج فرهنگ ایرانی در عهد سامانیان دکتر سید ابو القاسم فروزانی عضو هیأت علمی،دانشگاه شیراز سرزمین پهناوری که از سواحل«وه روت»1(جیحون)آغاز میشد و تا کرانههای«گلزریون»2(سیحون)امتداد مییافت،یکی از مکانهای اولیهی آریاییان برای سکونت،و از جمله کانونهای انتشار نژاد و فرهنگ آن قوم بوده است.
سامانیان همچنین با احیا و ترویج فرهنگ آریایی و زبان پارسی دری،نه تنها در ایجاد وحدت قومی در میان آریاییان فرارود که با (به تصویر صفحه مراجعه شود) لهجههای گوناگون سخن میگفتند،تلاشی موفق داشتند،بلکه با این اقدام به حفظ هویت فرهنگی و قومی ساکنان دیگر اجزای قلمروی خود توفیق یافتند.
بیجهت نیست،فردوسی که حماسهی ملی جاودانه خود را به زبان پارسی در عهد سامانیان به تبع شاهنامهنویسان و حماسهپردازان پیش از خودش آغاز کرده بود، بزرگترین حاصل شاهکار خویش را حفظ قومیت ایرانی از طریق پاسداری از زبان پارسی میداند: « بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردن بدین پارسی » با این ضرورتها و گوناگونی انگیزهها در پاسداشت زبان پارسی،بدون شک یکی از مهمترین هدفهای امیران سامانی و دولتمردان آنها در ترویج زبان و ادب پارسی،حفظ انسجام و استمرار وحدت سیاسی در قلمروی حکومت سامانیان بود.
اما هدف نهایی امیران ایرانیتبار سامانی و کارگزاران دوراندیش آنها در پشتیبانی از ترویج زبان و ادب پارسی،گشایش راهی بود به سوی بازیابی استقلال سیاسی از طریق حفظ هویت فرهنگی؛زیرا که سامانیان به خوبی دریافته بودند که به قول برتلس:«بدون جان یافتن دوبارهی سنتهای فرهنگی کهن،استواری پایههای استقلال دولت آنان امکانپذیر نیست»[برتلس،1375،ج 1:179]."