چکیده:
رشد پس از تروما، تغییرات روانشناختی مثبتی است که برخی افراد پس از یک بحران زندگی یا رویداد آسیبزا تجربه میکنند. مقالۀ حاضر مروری بر نظریه، پژوهش و کاربرد حوزۀ روانشناسی رشد پس از سانحه میباشد، که به شیوۀ مروری- تحلیلی نگاشته شده است. نتایج پژوهش حاکی از این است که استرس و تنش پس از آسیب همیشه به معنی بروز یک اختلال نیست. بلکه این نوع استرس، گاهی میتواند به این معنی باشد که داشتن تنش و پریشانی پس از تجربۀ یک آسیب و تروما کاملا طبیعی بوده، زیرا که فرد وارد یک فاز طبیعی و نرمال احساسی جهت برخورد با تروما شده تا بتواند زندگی خود را از نو بسازد و آنچه برایش اتفاق افتاده است را به درستی درک کند.
خلاصه ماشینی:
بلکه این نوع استرس، گاهی میتواند به این معنی باشد که داشتن تنش و پریشانی پس از تجربۀ یک آسیب و تروما کاملاً طبیعی بوده، زیرا که فرد وارد یک فاز طبیعی و نرمال احساسی جهت برخورد با تروما شده تا بتواند زندگی خود را از نو بسازد و آنچه برایش اتفاق افتاده است را به درستی درک کند.
تا چه اندازه استرس پس از تروما موتور محرک برای رشد است؟ چگونه متخصصان میتوانند این تغییرات مثبت را اندازهگیری نمایند؟ چه چیزی میتواند قرار گرفتن در مسیر شکوفایی را پس از ناملایمات و بدبختیها تسهیل نماید؟ 2- سؤالات پژوهش آیا رشد پس از آسیب و ترومای روانی، یک پروسۀ نرمال و طبیعی هستند؟ چه عواملی مانع رشد فرد پس از تحمل آسیبهای روانی، میشوند؟ آیا برای رسیدن به رشد و بلوغ روانشناختی لازم است از بحران یا آسیب عبور کرده و آنرا تجربه کنیم؟ رنج امری جهانی است: و افراد تلاش میکنند، پس از مواجهه با رنج، آن را تغییر شکل دهند تا اثرات مخرب و منفی آنرا از بین ببرند؛ و رنج را تبدیل به یک نیرویی مثبت و خلاقانه نمایند.
گاهی افراد ادعا میکنند که رشد کردهاند اما آیا این حقیقت دارد؟ برای تخمینزدن حقیقت فوق، محدودیتهایی وجود دارد، که بر اساس میزان تغییرات صورت گرفته پس از آسیب و تروما تعیین میشوند- یعنی اینکه از افراد psychological well-being subjective well-being emotional states autonomy environmental mastery positive relations with others Openness to personal growth purpose in life self-acceptance بخواهیم تغیرات مثبتی که از زمان پس از بروز حادثه و آسیب به دست آوردهاند را بازگو کنند.