چکیده:
صیان آدم (ع) در بهشت برزخی با تلقیها و تفاسیر گوناگونی روبهرو شده است که یکی از این تفاسیر، تفسیری است که پولس ارائه داده است؛ تفسیری که موجب آموزههای انحرافی، مانند گناه ذاتی و آلودگی سرشت انسانها، و بیحاصلی شریعت، و اعتقاد به تثلیث و... در عقائد مسیحیت اولیه شده است. درحالیکه در نگاه امام خمینی (ره) با توجه عصمت انبیاء (ع)، عصیان آدم در آن عالم که دار تکلیف نبوده، درواقع نوعی توجه به کثرت و چشمپوشی از وحدت بوده است؛ و همین امر سبب هبوط آدم و حوا شده است و نهتنها سرشتها آلوده نشده و بر فطرت اولیه خود باقی مانده؛ بلکه راه شکوفایی این فطرت، عمل به شریعت الهی دانسته شده است. هدف این پژوهش ارزیابی نگرش و مقایسه تطبیقی با شیوهای توصیفی ـ تحلیلی و روش کتابخانهای، میان نگاه پولس و امام خمینی (ره) به واقعة عصیان آدم و حوا در بهشت برزخی است. نتیجه این تحقیق بیانگر آن است که چگونه نگاه غلط و غیراصولی و غیرعقلانی پولس، سبب بزرگترین انحراف در عقاید مسیحیت شده است؛ درحالیکه با نگاه امام خمینی (ره)، مخالفت با نهی ارشادی درواقع زمینهساز ضرورت هبوط آدم و مقام خلیفةالهی در زمین بوده است.
خلاصه ماشینی:
درحاليکه در نگاه امام خميني( با توجه عصمت انبياء(، عصيان آدم( در آن عالم که دار تکليف نبوده، درواقع نوعي توجه به کثرت و چشمپوشي از وحدت بوده است؛ و همين امر سبب هبوط آدم و حوا شده است و نهتنها سرشتها آلوده نشده و بر فطرت اوليه خود باقي مانده؛ بلکه راه شکوفايي اين فطرت، عمل به شريعت الهي دانسته شده است.
مقدمه داستان عصيان آدم( قبل از هبوط به زمين در متون دينيِ هر سه دين ابراهيمي آمده است؛ که با تفاوتي، هم در نقل و هم در تفسير، عصيان و آثار آن بر انسان مواجه شده، که مهمترین آنها تفسيري است که پولس در مسيحيت از اين عصيان دارد و آن را گناه نخستين ناميده و معتقد است سبب آلودگي ذات و سرشت بشريت به پليدي و نيز موجب پيدايش مرگ در جهان شده است.
با اين بيان که، پولس عصيان آدم را اولين گناه صورتگرفته در عالم، توسط انسان ميداند که آثار آن در ذرية او ظاهر شده است و نفوس بشري را آلوده کرده است؛ درحاليکه با نگاه امام خميني( قبل از تشريع دين و شريعت فرامين الهي جنبه ارشادي دارد و هرگز گناه اصطلاحي تحقق پيدا نکرده است.