خلاصه ماشینی:
"اما از میان پنج فیلم جنگی این سال،سازندگان فیلمهای یاد(عباس شیخ بابایی)و پیشتازان فتح(ناصر مهدی پور)تنها با همین فیلم اولشان از سینمای جنگ خداحافظی کردند و راه دیگری رفتند.
اما با سه فیلم دیار عاشقان(حسن کاربخش)، نینوا(رسول ملاقلی پور)و آوای غیب(سعید حاجی میری) که کار اول سازندگانشان نیز بود،سه کارگردان تازه نفس در عرصه سینمای جنگ معرفی شدند.
دیار عاشقان که جایزه ویژه هیأت داوران دومین جشنواره فیلم فجر را (به تصویر صفحه مراجعه شود) پوتین گرفت،به شخصیت آدمی میپردازد که از سراجبار-به دلیل اینکه سرباز احتیاط است-به جبهه میرود.
از نکات جالب فیلم پلاک ساخته ابراهیم قاضیزاده فیلمبردار سینمای ایران،که در نقدهای نوشته شده بر فیلم نیز به آن اشاره شد،صحنهای است که طی آن، یکی از افراد گروه کماندویی،در خط مقدم جعبه ویولونی همراه دارد که یک تبر در آن جاسازی کرده است!عدم شناخت فیلمساز از جبهه و پس زمینههای ذهنیاش در مورد نمونههای آمریکایی،باعث شد تا امکان ساخت فیلم بعدی از او سلب شود.
پوتین به عنوان اولین ساخته کارگردانش پس از سالها فعالیت در سینمای حرفهای،چهارچوب قابل قبولی دارد و ضمن رعایت قواعدی برای جلب مخاطب،در صدد ارائه (به تصویر صفحه مراجعه شود) الماس بنفش تصویری غیر واقعی از جنگ و رزمندگان نیست.
اما مهمترین فیلم این سال و یکی از فیلمهای مطرح و متفاوت سینمای جنگ،از کرخه تا راین ساخته حاتمیکیا است.
طی سالهای بعد،باوجودی که سینمای جنگ از نظر کمی همچنان با افتوخیزهایی همراه بود،اما توانست از نظر کیفی به ابعاد تازهای دست پیدا کند که حاصلش تولید برخی فیلمهای به اصطلاح"عظیم"است؛ هرچند که این صفت،خود نیز ابعادی نسبی مییابد."