نویسنده: عابدی، احمد؛
پاييز 1379 - شماره 24 ISC (8 صفحه - از 87 تا 94)
حدیث مانند قرآن تأویل دارد؛ از این رو معناشناسی تأویل حدیث مراد از تأویل قرآن را روشن می‌سازد. تأویل بیشتر به معنای بیان معنانی خلاف ظاهر به سبب وجود قرینه قوی بر مراد نبودن معنای ظاهر بکار می‌رود. گاهی نیز به مفهوم رفع غرابت و ابهام و زمانی هم به معنای بیان نکات عرفانی و رمزی آیات و احادیث کاربرد دارد. ضرورت تأویل به جهت وجود نسخ و تشابه و صعوبت فهم و نیز تأویلات ناصواب در آیات و روایات است. متون را باید به گونه‌ای تأویل کرد که دور از فهم، خلاف اجماع و خلاف روح شریعت نباشد و به ابطال متون دینی دیگر نیانجامد. در این مقاله شرح این مجمل می‌آید.
خلاصه ماشینی:"9. انواع تأویل حدیثگاهی تأویل بر اساس ادبیات و واژه‌شناسی است؛ مثل اکثر آنچه در کتاب «امالی» سید مرتضی و «شرح معانی الآثار» طحاوی و «مشکل الحدیث و بیانه» ابن‌فورک آمده است و گاهی تأویل حدیث عبارت از حمل لفظ عام بر خاص یا مطلق بر مقید و یا حقیقت بر مجاز است(16) و گاهی تأویل، تأویل فلسفی، عرفانی، و یا بر اساس علوم غریبه است؛ مثل تأویلات احادیث در آثار ابن‌ابی‌جمهور احسائی و نیز محی‌الدین بن عربی، عبدالرزاق کاشانی، ابن ترکه و دیگر عرفا."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
