خلاصه ماشینی:
"این سنت از قرن سوم قبل از میلاد آغاز شد و تا ظهور قدرتهای اروپایی و پس از آن نیز همواره در طول تاریخ ادامه داشته است و همواره برای آموزش احترام خاص قائل بودند و فراگیری مورد تشویق قرار میگرفت.
در سال 1869،بخش آموزش عمومی ایجاد گردید تا مدارس دولتی موجود را اداره کند و تسهیلات آموزشی را به تمام نقاط کشور گسترش دهد.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) با توسعهء سیاسی-اجتماعی بریتانیا،به گسترش آموزش در مستعمرات تأکید شد و در نتیجه،شمار مدارس در سریلانکا نیز افزایش یافت و آموزش در این کشور اجباری گشت.
در سال 1931،بر اساس رفرمهای حق رأی عمومی برای افراد بالغ معمول شد و این امر به گسترش سیستم مدارس و اصلاحات در آموزش و پرورش کمک نمود.
در سال 1945 آموزش آزاد از کودکستان تا دانشگاه رواج پیدا نمود و همراه آن شبکه از مدارس مرکزی بر اساس الگوی مدارس عمومی در شهرها و روستاها نیز ایجاد گردید.
آموزش دانشگاهی در سریلانکا از سال 1942 از رشد نسبتا خوبی برخوردادر بوده است؛بهطوریکه درحالحاضر بیش از 18 مؤسسه آموزش عالی در این کشور وجود دارد که عبارتند از 9 دانشگاه پیشرفته،یک کالج دانشگاهی،یک دانشگاه آزاد،یک کالج پزشکی خصوصی و هفت مؤسسه که سه تای آنها مؤسسات دوره فوق لیسانس میباشند.
امور فنی،حرفهای علاوه بر رشتههای تحصیلی قابل حصول (به تصویر صفحه مراجعه شود) در مؤسسات فنی مقدماتی و پلی تکنیک،تعداد زیادی از رشتههای فنی،حرفهای با سطح متوسط وجود دارد که توسط وزارتخانه و سازمانهای دولتی دیگر ارده میشود."