رابطه معلم و دانش آموز

"در حالی که نظریه‌پردازان انگیزش بر این باورند که«در طی چند هفتۀ اول مدرسه، تلاش کنید به دانش‌آموزان نشان دهید به آنها علاقه‌مندید و کسی هستید که می‌توانند به شما اعتماد داشته باشند و در صورت نیاز به هر نوع کمکی،به شما مراجعه کنند. با وجود این،زمانی که علی رغم استفاده از روشهای غیرتنبیهی، رفتار نامناسب دانش‌آموزان همچنان ادامه می‌یابد ونیاز به تنبیهاحساس می‌شود، باید از تنبیه جزیی به عنوان هشدار استفاده شود تا دانش‌آموز بفهمد از مرز رفتارمورد قبول فراتر رفته است. بعد از 5 دقیقه،در حالی که دیگر دانش‌آموزان به کار خود ادامه می‌دهند،معلم باید نزد دانش‌آموز خاطی برود و از او سؤال کند که فکر می‌کند چرا از او خواسته شده است که در آنجا بنشیند؟معلم پس از شنیدن پاسخ مناسب،او را با مهربانی به جای خند بازمی‌گرداند. در موارد نادری هم که احساس می‌شود لازم است با تنبیه جزیی به دانش‌آموز گفته شود که رفتارش از مرز قابل‌پذیرش گذشته است،معلم باید عصبانیت خود را کنترل کند. البته مفهوم چنین گفته‌ای آن نیست که کلاس باید محلیسرد و بی‌روح باشد،بلکه مقصود از ذکر این (به تصویر صفحه مراجعه شود) نکته،این است که دانش‌آموزان نباید مورد تمسخر قرار بگیرند. بدیهی است که معلمان باید روشهای آموزشی-رفتاری خود را با نیازهای متفاوت دانش‌آموزان سازگار کنند؛اما با وجود این،رفتار متفاوت با دانش‌آموزان نباید مشروط به عوامل نامربوطی مثل زن یا مرد بودن و شیوۀ لباس پوشیدن آنها باشد. البته برای این کار،لازم نیست تلاشی غیر عادی داشته باشند؛بلکه فقط باید به دانش‌آموزان نشان دهند که افرادی مزاحم نیستند و معلمان از کار با آنها و کمک به آنان لدت می‌برند."