خلاصه ماشینی:
"حماسه معمولا” به نوشتة منظوم یا منثوری اطلاق میشود که در آن داستانهای رزمی و پهلوانی ، و جنگها و دلاوریهای قهرمانی ملی ، برای خواندن یا نقل کردن شرح داده شده باشد و بنا به گفتة (( کاله ریج )) Coleridge نخستین نوع شعر است که بشر ابداع کرده .
افسانة (( مهابهاراتا )) Mahabharata که نخستین منظومة حماسی هند غربی است و در آن شرح جنگ های بزرگ بین إحفاد و اعقاب (( بهاراتا )) Bharata ، که حدود یک هزار سال پیش از میلاد مسیح صورت گرفته ، داده شده است ، و همچنین (( رامایانا )) Ramayana منظومة حماسی دیگر آن قوم ، هردو مربوط به سیصد چهارصد ، بلکه پانصد پیش از میلاد است در صورتیکه آثار درامی در آن سرزمین که با ظهور (( کالیداسا )) Kalidasa آغاز شده مربوط به سدة چهارم میلادی است یعنی لااقل شش هفت قرن بین ظهور این دو نوع شعر در هند فاصله بوده است.
Browne محقق و خاور شناس انگلیسی نیز در جلد دوم تاریخ ادبیات فارسی ضمن شرح احوال فردوسی ، پس از معرفی داستان رستم و سهراب به عنوان شیواترین و زیباترین داستانهای شاهنامه ، بیست و یک بیت از آغاز این داستان را بصورتی دقیق ترجمه و چاپ کرده است .
به عبارت دیگر قهرمان تراژدی در عین حالی که لازم نیست نمونة عدالت و نیکوکاری و احسان باشد به عقیدة ارستوباید دارای خصال و صفات پسندیده باشد ولی در عین حال باید آمادگی برای ارتکاب جرم را نیز داشته باشد و این آمادگی در نتیجة عدم آگاهی اش از اوضاع و احوال و یا به سبب خشم و شهودت و هیجان است ."