ناقد: علی پور، مصطفی؛
پاییز 1385 - شماره 49 (3 صفحه - از 34 تا 36)
"نیما خود دربارة استغراق گفته است: «ما در طبیعت غرقیم و طبیعت در ما غرق است» و مؤلف از این عبارت نیما همان وحدت وجود عرفان ایرانی را تعبیر می‌کند که این بار شاعر به جای ذوب در خدا، در اشیا ذوب می‌شود. مؤلف، خود نیز این بار در صفحة 50 به روشنی به آن اشاره کرده است: «سمبولیزم و قدرت تعبیرپذیری بسیار به جای خود، اما وقتی که همه راهها به یک ذهنیت می‌رسد و همة اشیا به شکلی به خود شاعر بدل می‌شود، آیا آن "میدان دید تازه" به طریقه‌ای دیگر محدود نشده است؟» عشق نیز از نظر نیما، تعریف ویژه‌ای دارد. هرچند در آثار مکتوبش همچنان بزرگ‌ترین دست‌آورد نیما را وزن و قالب شعرهای استاد می‌داند، ولی ناخودآگاه اصول اصلی شعر نیما را، یعنی وصف دقیق و حذف متکلم را به خوبی درک می‌کند (ص 258) اما او نیز در طرح میدان دید تازة نیما غافل می‌ماند."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
