چکیده:
مهمترین آموزه دینی پیامبران الهی، دعوت به یکتاپرستی است. در نوشتار حاضر،
کوشش بر آن است که معنای عبادت را با توجه به دیدگاه قرآن مورد بررسی قرار دهیم و
به نتیجهای شایسته دست یابیم. از سوی دیگر، میکوشیم تا اندیشههای «ابن تیمیه» را
نقد کنیم و خطای وهابیت را در اعتماد صرف به قول لغویان و عدم رجوع به آیات قرآن
برملا سازیم؛ شیوه نادرستی که به ستیزهجویی این فرقه با دیگر مسلمانان انجامیده
است.
خلاصه ماشینی:
"5. عبادت با اعتقاد به تفویض امور اگر کسی معتقد باشد که خداوند کارها را ـ از قبیل زنده کردن، میراندن، روزی دادن و بخشودن گناهان ـ به موجوداتی دیگر واگذار کرده و آنان به طور تام، اختیار چنین کارهایی را دارند، و با این اعتقاد برای آنها تعظیم کند، عبادت غیر خدا کرده و گرفتار شرک شده است: «و من الناس من یتخذ من دون الله اندادا یحبونهم کحب الله» (بقره:165)؛ برخی مردم برای خدا مثل و شریکی قرار دادهاند و آنها را چون خدا دوست دارند.
(طباطبایی، 1367، ج 1، ص 611) در نتیجه، آنچه موجب شرک میشود، این است که کسی افعال الهی را از او جدا بداند و بگوید این کارها به موجوداتی مانند فرشتگان و اولیای خدا واگذار شده و آنها بالذات دارای اثرند؛ اما اگر کسی با این باور که پیامبر و امام از خود چیزی ندارند و هر چه بخواهند از خدا میخواهند، به آنان تعظیم کند و توسل جوید، این عبادت غیر خدا نیست.
(طبرسی، 1415 ق، ص 61 ـ 63) وی عبادت را چنین تعریف میکند: عبادت، نوعی شکر و شکر نیز هدف عبادت است؛ زیرا عبادت، آخرین درجه خضوع همراه با عالیترین مرتبه تعظیم است، و شایسته این پرستش نیست مگر کسی که اصل همه نعمتهاست؛ همان که هستی و میلها را آفریده است و چون غیر خدا بر دادن این نعمتها قدرت ندارد، پس پرستش هم منحصر به او است."