چکیده:
شخصیت والا و برتر فاطمه بنت اسد علیهاالسلام از بانوان مجاهد و مهاجر صدر اسلام از دو زاویه حقوقی و حقیقی مورد توجه است: نقش
ایشان نسبت به پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآله و تربیت حضرت علی علیهالسلام . علاوه بر این، از ابعاد و ساحتهای معرفتی، ولایی، جهادی و حضور و ظهور
در عرصههای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ایشان نیز سخن به میان میآید. از جمله ایمان آگاهانه، بصیرت در دین و پایداری در حفظ و
گسترش ارزشهای اسلامی، تقرب وجودی و ایدئولوژیکی ایشان به پیامبر صلیاللهعلیهوآله و حضرت علی علیهالسلام ، زن نمونه بودن، برخورداری از
عقلانیت و معنویتگرایی.
خلاصه ماشینی:
در آیه یکصدم سوره توبه نیز از «سبقت» و «هجرت» به عنوان امتیازات برجسته نام برده شده و در کنار آن فضیلتها، از صفاتی بسیار مهم، بنیادین و معرفتی ـ معنوی، که از عقیده، اخلاق و اعمال پاک حکایت مینمایند، نیز نام برده شده است؛ همچون پیروی از پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآله ، رضایت خدای سبحان از آنان و رضایت آنان از خداوند متعال، آماده شدن بهشت برای آنان ـ که صفت بهشتی بودن را اثبات مینماید ـ و اینکه اهل فوز عظیم و رستگاریاند و فاطمه بنت اسد علیهالسلام همه صفات سلبی و ثبوتی در آیات یاد شده را دارا بود؛ چنانکه از حضرت جعفر بن محمد علیهالسلام روایت شده است که فاطمه دختر اسد علیهاالسلام نخستین زنی بود که از مکه به مدینه با پاهای خود به سوی پیامبر صلیاللهعلیهوآله هجرت کرد و حضرت فرمود: «فاطمه دختر اسد مادر علی علیهالسلام جزو یازده تن از "سابقون" در اسلام و از "بدریون" است و هنگامی که آیه «یا ایها النبی اذا جاءک المؤمنات یبایعنک»نازل شد، فاطمه نخستین زنی بود که با پیامبر صلیاللهعلیهوآله بیعت نمود.
اشارت چهارم: فاطمه بنت اسد علیهاالسلام جامع عقل و دل و معرفت فکری و باطنی بود و پذیرش توحید پیش از بعثت نبی اکرم صلیاللهعلیهوآله و قبول اسلام پس از بعثت و نثار و ایثار در راه دین و دینداری و شهود انوار غیبی هنگامه تولد سید کائنات عالم و عقل کل و خاتم رسل و توسل به نوزاد در رحم هنگام ولادت حضرت علی علیهالسلام در خانه خدا گواه صادقی بر این حقیقت است که او مصداق بارز آیت کریمه «ان فی ذلک لذکری لمن کان له قلب او القی السمع و هو شهید» (1) است و از چشم و دل شهودی و گوش جان برای درک حقایق و ترنمات و نغمات غیبی برخوردار بود و توانست از دو چشم و دو گوش و دو قلب خویش (2) یعنی قوای ظاهری و باطنی وجود خود بهره کافی و شافی ببرد.