خلاصه ماشینی:
"اما آنچه من احساس کردم که حق مطلب چنانکه باید انجام و اداء نشده است یکی اینستکه ندیدم کسی به شاعری مرحوم فروغی اشارتی کرده باشد،درحالیکه من میدانم آن مرحوم طبع و قریحه شاعری را هم از پدر ادیب و دانشمند خود مرحوم محمد حسین ذکاء الملک بمیراث برده بود و کلمهء«فروغی»تخلص شعری آن ادیب اریب و شاعر مفلق بود.
چنانکه در مطالب آقای دکتر رعدی آذرخشی اشاره شده است مرحوم محمد حسین ذکاء الملک مدیر و نویسنده و ناشر روزنامهء تربیت بود و در دورهء این روزنامه قصیدهای غرا1بمناسبت میلاد حضرت محمد بن حسن العسکری امام عصر عجل الله تعالی فرجه از طبع وقاد مرحوم محمد علی فروغی و شاید هم اشعار دیگر میتوان یافت.
در این باره آقای دکتر نهاوندی رئیس دانشگاه تهران در مراسم بزرگداشت مرحوم فروغی از خدمات سیاسی آن مرحوم در آن روزهای وانفسا تجلیل کردند ولی بازهم نه چنانکه حق مطلب ادا شده باشد زیرا مخلص که بمناسبت شغل مطبوعاتی که داشتم در جریان وقایع و شاهد ماجراهای آن بودم میدانم که مرحوم فروغی چه تلاش فوق العاده در سنین کهولت برای نجات مملکت و حفظ تمامیت ارضی و آزادی و استقلال ایران انجام داد.
مخصوصا خوب بخاطرم هست یک شب بعد از آنکه کارهای خود را در روزنامه ایران که سردبیر آن بودم انجام دادم باتفاق مرحوم ملک الشعراء بهار از اداره بیرون آمده و یک درشکه تک اسبه یافتیم باتفاق سوار شدیم ایشان مقصدشان منزل شخصی بیرون دروازه دولت بود که حالا خیابان بهار نامیده میشود مخلص میتوانستم تا چهار راه مخبر الدوله با او باشم."