سخنران: طالقانی، سید محمود؛
4 تیر 1327 - شماره 210 (1 صفحه - از 4 تا 4)
"این آیه برخلاف نظر محدود یهود که نجات را فقط برای وابستگان باین آئین تصور میکردند و این عقیده از آنها در میان بیشتر ملل دیگر سرایت کرده،یک قانون عمومی اساسی و قاعده کلی امیدبخش را بیان می‌نماید،که آن ایمان و عمل شایسته است،ایمان بخدا و روز جزاء و عمل شایسته و متناسب برای خیر خود و عموم. در پرتو ایمان بخدا که لازمه‌اش؟؟اراده شخصی در برابر اراده حکیمانه و ازلی او و ایمان بمراقبت و دیده‌بانی نسبت باعمال است و ایمان بجزای اعمال و بقاء آن،اعمال و کوشش‌ها روی نقشه و هندسه بقاء میآید و از صورت شخصی و محدودیت که اثر عمل بی‌نقشه ایمان است بصورت کلی و ابدی درمیآید،پس نور ایمان اعمال را از خفاء و تاریکی خارج می‌نماید و روشن و ثابت و کلی میگرداند،باینجهت عمل را هم محدود بعمل معین و مخصوص ننمموده بلکه بعنوان عمل شایسته بیان کرده."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
