خرداد 1367 - شماره 48 (6 صفحه - از 16 تا 21)
"مثلا از امام هشتم علیه السلام چنین نقل شده است: «خداوند برای کسی که با تبسم و لبخند با برادر مؤمن خود برخورد کند،ثواب یک عمل حسنه را مقرر می‌دارد» از سوی دیگر،در بسیاری از احادیث نیز انسان از خندیدن و مخصوصا زیاد خندیدن نهی شده است و آثار زشتی را برای این عمل برشمارده‌اند. مثلا در زیارت اهل قبور و تشییع جنازه که جای عبرت گرفتن و متذکر حال خود شدن است،نه تنها خنده باعث غفلت و بی‌توجهی انسان می‌شود،بلکه ممکن است موجب اهانت به دیگران نیز باشد. مهم‌ترین این آثار و عواقب در ابعاد گوناگون حیات انسان عبارتند از: الف-بعد اجتماعی: ا)از بین رفتن وقار و هیبت شخص:کسی که زیاد می‌خندد، متانت و وقار خود را از دست می‌دهد و در چشم دیگران فردی جلف و سبک جلوه می‌کند. اما اگر از توجه انسان نسبت به کاستی‌های خود نشئت بگیرد و باعث شود که شخص به یاد خدا بیفتد و عزم بر جبران خطاها و خودسازی معنوی کند،چنین گریه‌ای ارجمند است. مقدار اندوه و شادی درونی اصولا انسان باید به گونه‌ای عمل کند که از نظر درونی،حالت حزن و اندوه سازنده‌اش بیش از حالت سرور و شادمانی غفلت زایش باشد. با رعایت نکاتی همچون موارد فوق می‌توان از نظر درونی حالت حزن و اندوه سازنده را بیش از حالت شادی و سرور غفلت‌زا @گریه‌ای ارزشمند است که ناشی از توجه به کاستی‌های خود و از خوف خدا باشد. -در خندیدن چند نکته را باید در نظر گرفت: الف-عدم آزردن دیگران ب-ادب محضر بزرگان را نگاهداشتن ج-در زمان نامناسب نخندیدن د-در مکانهای نامناسب نخندیدن -آثار خندهء زیاد: الف-بعد اجتماعی:1)از بین رفتن وقار،هیبت و آبروی شخص."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
