خلاصه ماشینی:
"هرکدام از برنامههای آموزش ابراز وجود بر طبق سلسه مراتبی تنظیم و ارائه میشود که از مراحل ساده به تدریج وارد مراحل دشوارتر میگردد،تکالیف ابراز وجود باید تدریجا ارائه گردد و این نکته اهمیت بسیار دارد؛در ضمن لازم است این موقعیتها تا حد زیادی مبتنی بر تجارب توأم با راحتی برای کودک باشد.
بعضی کودکان ممکن است به خاطر نوشتن مطالب مثبتی دربارهء خودشان،یا مدلسازی آنچه درمانگر گفته است، پاداش بگیرند؛حتی اگر بروز کلامی پاسخهای اصلی بسیار مشکل و یا باعث اضطراب شود،با دادن تکالیفی به مراجع مانند بیان نظراتش در مورد والدین،دوستان،برادران و خواهران در مدت یک هفته به صورت نمونههایی عینی از تکلیف در جلسه چند بار تمرین میگردد،و از کودک خواسته میشود که گزارش مفصلی در مورد آنچه او میگوید و معرفی افرادی که به آنها نظرات خویش را میگوید،فراهم نماید.
به تدریج در جلسات بعد افراد دیگری منجمله معلم و بسیاری از همکلاسیهایش برای رفع حساسیت بیشتر در مورد دادن جوابهای غلط به جلسهء درمان آورده شدند و در این حال،زهرا آنقدر تغییر یافت که خود از پاسخهای توأم با طنزی که به هر سؤال میداد،لذت میبرد و معلم،افزایش رفتار داوطلبانهء او را در کلاس گزارش داد.
همکاری آنها،این امر مهم را عملی ساخت که رفتار (به تصویر صفحه مراجعه شود) او بتوان به صورت شیوهای یکنواخت در محیطهای دیگر تعدیل نمود؛محیطهایی مانند جلسهء درمان،خانه و کلاس،ما دیدهایم هنگامی که همکاری اولیاء و مربیان به اندازهء این مورد چشمگیر نباشد،برنامهء مداخله و یا درمانی موفق،نیازمند صرف مدت زمان بیشتری خواهد بود؛این مطلب مطابق با گزارش پاترسون،ری6و شاو7مشاهده شده است."