خلاصه ماشینی:
"اما آیا ورود سیاسیون به خصوص با شأن نمایندگی مجلس در عرصه معیارهای زیباییشناسی که متکثرند و اکان توافق در باب آنها وجود ندارد، امری درست است؟هنرمندان مختلفی به این پرسش پاسخ منفی دادند؛محمد علی نجفی،یکی از داوران،از بیتخصصی آنان در سینما گفت و برخی از اینکه حتی اگر تخصص هم داشته باشند،مگر همه فیلمها را دیدهاند که پاسخ میدهند،اما واکنش مازیار میری،کارگردان جوان و خوشفکری که خود نیز از منتقدان داوریهای جشنواره بود،پاسخی مهم و دقیق است.
فیلم ساختن درباره رویداد بااهمیتی چون جنگ که هشت سال عزیزترین فرزندان این مرز و بوم را از ما گرفت،امری ضروری و لازم است؛این ژانر در هر کشوری که با جنگ دست به گریبان بوده،مورد توجه است و تولید فیلمهای جنگی هیچگاه متوقف نمیشوند؛ در ایران نیز کسی انتظار چنین چیزی ندارد و نه تنها چنین انتظاری ندارد که بخشی از بهترین فیلمهای تاریخ سینمای ایران را فیلمهای مربوط به جنگ و دفاع مقدس تشکیل میدهند،اکنون پس از گذشت چندین سال از پایان جنگ آیا نباید اجازه داد روایتهای مستقل از جنگ نیز شکل بگیرد؟در میان آثاری که امسال با حمایتهای دولتی ساخته شدهاند،آثار خوب و لطیف نیز دیده میشوند و میتوان حضور کارگردانان تازهای در این عرصه را به فال نیک گرفت،اما،آیا این پرسش اهمیتی ندارد که فیلمسازان بزرگ جنگ امسال کجا بودند؟کمال تبریزی،حاتمیکیا، احمد رضا درویش و رسول ملاقلیپور در کجای این جشنواره بودند؟ جای خالی سینمای اجتماعی-انتقادی ساختن فیلمهای اجتماعی-انتقادی و همچنین فیلمهای سیاسی در ایران امروز،گویا ناممکن شده است."