چکیده:
روابط خارجی ایران با سایر کشورها، به ویژه با قدرتهایی که در سیاست جهانی و
معادلات منطقهای ایفاگر نقش میباشند، از اهمیت فزایندهای برخوردار است. یکی از
کشورهای اروپایی، که در نظام دو قطبی و پس از آن، به لحاظ داشتن سیاست اعلامی
مستقل، حائز اهمیت میباشد کشور فرانسه است. در این مقاله تلاش شده روابط سیاسی
ایران و فرانسه در فاصله سالهای 1384 - 1357 با توجه به متغیرهای ساختاری نظام
بینالملل، محیط منطقهای و ایستارهای ذهنی سیاست گذاران دو کشور مورد بررسی قرار
گیرد.
خلاصه ماشینی:
"در این مقاله تلاش شده روابط سیاسی ایران و فرانسه در فاصله سالهای 1384 - 1357 با توجه به متغیرهای ساختاری نظام بینالملل، محیط منطقهای و ایستارهای ذهنی سیاست گذاران دو کشور مورد بررسی قرار گیرد.
ادامه این وضعیت، کشورهای دیگر از جمله شورای همکاری خلیج فارس، مصر، اردن، فرانسه و حتی شوروی و آمریکا را متقاعد ساخت که هزینهها و خطر گسترش جنگ برای ثبات منطقه و صلح بینالمللی بسیار بیشتر از منافع آن است، به ویژه که کمکهای نظامی و اطلاعاتی غرب از جمله فرانسه نتوانسته بود برتری خاصی برای عراق به وجود آورد.
به دنبال این حادثه و هم چنین مورد اصابت قرار گرفتن چند کشتی فرانسوی در خلیج فارس (22 تیر 1366)، در تاریخ 26 تیرماه 1366 وزارت خارجه فرانسه بیانیهای را مبنی بر اعلام قطع مناسبات دیپلماتیک با ایران منتشر ساخت و روابط دو کشور به طور کامل قطع گردید.
متعاقب پایان جنگ ایران و عراق و جنگ دوم خلیج فارس و به ویژه پس از فضای نظام بینالمللی ناشی از جنگ سرد و فروپاشی شوروی، فرانسه تلاش نمود تا با استفاده از سیاست مستقل و ضد آمریکایی ایران، موقعیت خود را در منطقه تقویت نماید و این امر فرصت مناسبی را در این مقطع برای ارتقای روابط دو جانبه ایجاد نمود.
از طرف دیگر باید خاطرنشان ساخت که علیرغم تلاش فرانسه برای بهبود روابط با ایران، در حال حاضر سیاست خارجی این کشور تحت فشارهای فزاینده آمریکا قرار دارد و لذا پاریس با محدودیتهایی مواجه است، از یک سو پاریس منابع انرژی در خاورمیانه را مدنظر دارد و از سوی دیگر اتخاذ مواضع یکسان با ایالات متحده سبب تیرگی روابط تهران - پاریس میگردد."