چکیده:
آب به عنوان سرمایهای مشترک و موهبتی الهی همواره عامل بقا و ضامن
دوام فرهنگها و جوامع بومی و سنتی بوده است. اما توجه روزافزون
شرکتها و دولتهای غربی به این سرمایه سبب شده تا شاهد نوعی استثمار
آن در قالب طرحها، قراردادها و فعالیتهای تجارت مآبانه باشیم.
حق دسترسی به آب، حقی مشترک برای همه موجودات و موهبتی برای خلقت است. آب را
میتوان حقی طبیعی دانست که هر موجودی با ورود به این دنیا از آن برخوردار است.
البته این حق مشترک با نوعی مسئولیت مشترک همراه است؛ مسئولیتی که حکایت از آن دارد
که باید از این سرمایه محافظت نمود، به نحوی پایدار از آن بهره برد و به شکلی
عادلانه در آن سهیم بود. فرهنگ حفاظت از این حق مشترک، همواره پشتیبان حیات بشری و
همه حیات در زمین بوده است.
خلاصه ماشینی:
"اما با این وجود، برای آنکه شرکت سوئز آب گنگ را برای فروش به یامونا منتقل کند، حقوق سنتی و دسترسی به آب آشامیدنی و کشاورزی جوامع محلی گنگ را نادیده گرفته است.
رودخانه گنگ که رگ حیات شمال هند و ضامن امنیت غذایی این کشور است، هم اینک در دست شرکت سوئز است و همین مسأله سبب شده است تا صدها هزار نفر در این ناحیه از خانه و کاشانه خود بیرون رانده شوند و به اطراف سد تهرا پناه برند.
در آگوست سال 2002، بیش از پنج هزار کشاورز علیه احداث خطوط انتقال آب که هدف آن انتقال آب گنگ به کارخانه آب «سونیاویهار» در دهلی بود، دست به اعتراض زدند و همگی متعهد شدند که از آزادی این رودخانههای مقدس دفاع کنند.
در نتیجة این طرح، بیش از پنج میلیون نفر خانه و کاشانه خود را از دست میدهند و از سوی دیگر، به معنای مرگ رودخانههای کنونی ما خواهد بود."