خلاصه ماشینی:
"سنیان که تا روز سقوط خلافت عثمانی در استانبول 1923 اصل"تفکیک سیاست از مذهب"را قبول نداشتهاند،همۀ احکام سیاسی را مو بمو اجرا میکرده و یا دست کم مدعی اجرای آن میبودند،از بزرگترین ایرادهای سنیان علیه شیعه یکی همین مساله میبوده است که در "الفرق بین الفرق"بغدادی 439 م و"مقالات الاسلامیین"اشعری 330 م مکرر دیده میشود و شیخ طوسی 460 م و دیگران نیز در هریک از بابهای فقه دربارۀ این چهار حکم&%26013HAVG260G% مشروط بودن اجرای آنها را به"زمان حضور امام"تصریح کردهاند.
آقای الگار میگوید،فرقۀ شیعه حقانیت قدرت دنیوی را انکار کرده است(ص 21) این سخن بطور مطلق نادرست میباشد،زیرا که صفت"غاصبانه بودن حکومت خلفا"فقط به زمان حضور امام یعنی تا سال 260 ه مربوط است و هرگاه بتوان در مورد مدعیان خلافت دروغین صفت"دولت جائر"بکار برد،باز به حکومتهای سنی به استانبول تا سال 1923 منحصر خواهد بود.
13-در ص 52-56 آقای الگار مخالفت با تصوف را از طرف علمای شیعه قلمداد میکند ولی تاریخ نشان میدهد که قیام شاه عباس در 1002 و کشتار فلاسفۀ قزوین،جنگ "صوفی-فقیه"را براه انداخت،اختلاف بهائی و داماد،در بدری ملاصدرا ویران کردن خانقاه فیض،بازگشت به ترجیح عربینویسی بر فارسینویسی سبک کردن و تحقیر قهرمانان ملی ایران مانند ابو مسلم و تالیفات 18 رساله بر ضد ابو مسلم(ذریعه 4:150)تهیۀ رساله ضد تصوف و داخل کردن آن در میان کتاب اردستانی و نسبت دادن آن به محقق اردبیلی عارف قرن دهم(ذریعه 6:286 و 10:205 و 24:388)و اداره کردن مجلسی به انکار کتابی که پدرش مجلسی اول در دفاع از تصوف نگاشته بود(ذریعۀ 4:295-298)همۀ اینها پیآمدهای سیاسی قیام شاه عباس بوده است."