چکیده:
هدف این مقاله ارائه پروفایلی از فقر در ایران است. به بیان دیگر، این مقاله به دنبال پاسخ گویی کمی به این سؤال است که در ایران چه کسانی فقیر هستند و توزیع جغرافیایی آنان چگونه است و در طول سیاست های موسوم به تعدیل اقتصادی چه تغییراتی در نقشه یا پروفایل فقر ایجاد شده است. نتایج مقاله نشان می دهد نرح فقر، شدت فقر و نابرابری در میان فقرا در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری است.
خلاصه ماشینی:
"شاخص شکاف فقر و شاخص حساسیت-توزیع نشان میدهد که با وجود کاهش نسبت جمعیتی بخش روستایی،سهم فقر در این نواحی از فقر کل کشور به طور قابل ملاحظهای افزایش یافته است.
با وجود افزایش 8/73 درصدی فقر بین سالهای 37-8631 برای خانوارهایی که سرپرست آنها بیسواد بودهاند،سهم این گروه از فقر کل کشور از 66 به 55 درصد کاهش یافته است،چون حدود 11 درصد از جمعیت این گروه به گروههای دیگر انتقال پیدا کردهاند،یعنی بیسوادهایی که از وضعیت اقتصادی بهتری برخوردار بودهاند باسواد شدهاند و به گروه باسوادها پیوستهاند.
این نتایج حاکی است که با وجود بالا بودن میزان فقر(نرخ فقر)در خانوارهایی که سرپرست آنها بیسواد هستند،افزایش در فقر کل در طول سالهای 8631 تا 3731 ضرورتا ناشی از نارسایی سیستم تأمین اجتماعی برای خدمترسانی به افراد بیکار و مسن یا کمبود شغل نبوده است.
همانطور که جدول 6 نشان میدهد در خانوارهای با ترکیب یک زوج بدون فرزند که سن سرپرست خانوار زیر 06 سال است کمترین درصد فقر را در میان دیگر گروههای خانوار داشتهاند(یعنی به ترتیب 81 و 51 درصد در سالهای 8631 و 3731).
همچنین جدول 6 نشان میدهد که برحسب سه شاخص فقر،میزان فقر در خانوارهای 1 نفره،2 نفر بزرگسال که سرپرست آنها بالای 06 سال سن دارد،و خانوارهای با 3 فرزند و بیشتر افزایش یافته است،اما در خانوارهای زوج بدون فرزند فقر کاهش یافته است.
اما نتایج نشان میدهد که بالاترین سهم افزایش فقر در طول این دوره مربوط به گروه خانوارهایی بوده است که سرپرست آنها کارمند و سن زیر 06 سال داشتهاند (101/2 درصد)."