چکیده:
نظام مبتنی بر اصل ولایت الهی، شرایط لازم را برای حضور آحاد جامعه در اداره امور کشور فراهم میآورد و
زمینه هر گونه استبداد و خودکامگی را از بین میبرد. در این نظام، ولایت الهی در ولایتپیامبران، امامان و
فقیهان عادل تبلور مییابد و در حقیقت، بهترین شیوه برای نیل به حقوق مشروع و قانونی بشر از جمله حق
آزادی در مشارکت سیاسی و دخالت در امور جامعه است. زیرسازهای تشکیل چنین نظامی بر پایه خلافت
الهی، امامت و رهبری، ظلمزدایی، استکبار ستیزی و آزادی همراه با مسؤولیت و حق انتخاب بنا شده و شاکله
آن را نیز میتوان در آگاهی، نظارت، شکایت، ارشاد، مشورت و رعایت حقوق و مصالح مردم جستجو کرد. در
چنین حکومتی که مشروعیتی الهی دارد بر رأی و انتخاب مردم و تأثیر آن بر کارامدی و تحقق حکومت تأکید
شده است. همچنین به ابزارهایی که حاکمان دینی در راه رسیدن به اهداف متعالی خود به کار میبندند همان
قدر توجه شده که به اصل آرمانها طبق آموزههای دینی اهمیت داده میشود.
خلاصه ماشینی:
"(1) فلسفهحکومت دینی، تأمین خیر و سعادت افراد جامعه در بعد مادی و معنوی، دنیوی و اخروی بر اساس قرآن و سنت است و آزادی معقول و مشروع نیز یکی از مصادیق عدل اجتماعی است؛ بدین جهت پیامبران الهی با قدرتهای مستبد و استثمارگر مبارزه میکردند و در این راه از هیچ تلاش و مجاهدتی فروگذار نمیکردند؛ به عنوان مثال، فرعون چون بر بنیاسرائیل ستم میکرد و آنان را برده و بنده خود ساخته و حقوق اجتماعی آنان را سلب کرده بود، حضرت موسی علیهالسلام وی را به شدت نکوهش کرد، از او خواست تا بنی اسرائیل را از یوغ بردگی خود آزاد سازد.
(2) حکومت اسلامی ضمن در بر داشتن مزایای نظام دموکراتیک بشری، از نقایص آن نیز به دور است؛ احترام نهادن به حقوق طبیعی و قانونی افراد و پاسداشت آزادیهای مشروع آنان و نفی استبداد و خودکامگی در صحنههای سیاسی و یکسان انگاری افراد جامعه در برخورداری از ثروتهای ملی و امکانات دولتی و واگذاری امتیازات به میزان تلاش برای همگان از هر نژاد، رنگ، زبان و قومیت و حتی مذهب، مساوات در احکام قضایی بین عالیترین شخص حکومت و دیگران، تأمین اجتماعی افراد جامعه، نگاه ویژه به محرومین و مستضعفین و صدها حکم و دستور اخلاقی و ارزشی از جمله مزایای حکومت دینی است.
با مراجعه به تاریخ دوران حکومت پیامبر صلیاللهعلیهوآله در مدینه و حضرت امیر علیهالسلام در کوفه، روشن میشود که با وجود حضور معصوم علیهالسلام در رأس حکومت، اصحاب آزادانه سیاستگذاریهای حکومتی و نحوه تدبیر امور مردم را مورد نقد قرار میدادهاند و نظرهای خود را ابراز مینمودهاند و معصومان علیهمالسلام نیز از اظهار نظر آنان استقبال میکردهاند."