چکیده:
وجود ادیان گوناگون در جهان، بشر را به تفکر وا میدارد. این تفکر از آن روی، پر ارج است که انسان را به
سمت انتخاب دین مطلوب خداوند میکشاند.
تعامل بین ادیان (البته ادیان آسمانی) نیز، مسألهای است که باید ارزیابی شود و اگر بدانیم که مسائلی
همچون کثرتگرایی دینی، از پیامدهای تحلیل نادرست از این موضوع است، اهمیت آن، دو چندان جلوه
میکند.
این نوشتار، به بررسی رابطه احکام اسلام با ادیان پیشین میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"در کتب آسمانی پیشین، اغلب به پیامبر بعدی اشاره میشد و مردم به آمدن آن پیامبر، بشارت داده میشدند؛ همان گونه انجیل به آمدن پیامبر اسلام صلیاللهعلیهوآله بشارت داده است اما قرآن کریم از یک طرف اعلام میکند که دین کامل شده است: «الیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الإسلام دینا» (1) و از طرف دیگر پیامبر اسلام صلیاللهعلیهوآله را آخرین پیامبر معرفی میکند: «ما کان محمد أبا أحد من رجالکم و لکن رسول الله و خاتم النبیین» (2) هر چند از دیدگاه شیعه این به معنای قطع ارتباط با آفریدگار هستی نیست بلکه اوصیای نبی مکرم اسلام صلیاللهعلیهوآله ـ که دوازده نفرند و اول آنها حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیهالسلام و آخر آنها حضرت حجة بن الحسن العسکری(عج) است ـ حاملان دین تحریف نشده الهی در هر عصری بوده و هستند و وظیفه تفسیر، تطبیق و اجرای احکام الهی را بر عهده دارند (3) اما دین اسلام، دین کامل شدهای است که بعد از اتمام رسالت پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآله و رحلت آن بزرگوار چیزی بر آن اضافه نخواهد شد: «حلال محمد صلیاللهعلیهوآله حلال الی یوم القیامه و حرامه حرام الی یوم القیامه."