چکیده:
حکیم فیلسوف،دانشمند و ادیب نامدار ایرانی،ابو علی سینا ملقب به شیخ الرئیس،افزون بر آثار گرانبها و متعددی که در زمینهء علوم مختلف از قبیل،طب،فلسفه،منطق و...به رشته تألیف درآورده است،در زمینهء ادبیات و بهویژه شعر با تألیف کتاب الشعر به ابراز نظر و اظهار رأی پرداخته است.به این ترتیب او علاوه بر مقولات علمی و تجربی در عرصههای شعر و شعور و عاطفه نیز قلم زده است.در مقالهء حاضر تلاش خواهد شد تا با اشاره به مضامین جدید علمی-فلسفی در سرودههای ابن سینا،به این واقعیت پرداخته شود که او در سرودهها و اشعار شخصیاش به تقلید از شعرای گذشته و تبعیت از اسلوب کلاسیک شعر پرداخته است.به این ترتیب،سرودههای او از منظر علمی،نو و از نگاه سبکشناسی تقلید و تبعیت بهشمار میروند.
خلاصه ماشینی:
"شعر تعلیمی براساس طول آن به ارجوزه و شعر و قرابت طبع،و ابن مالک در مطلع الفیه نحوی خود در این خصوص میگوید:41 استعین الله فی الالفیهء مقاصد النحو بها محویه تقرب الاقصی بلفظ موجز و تبسط البذل بوعد منجز ابن سینا در منظومههای کوتاهی به موضوعات مختلف فلسفی پرداخته است و پرداختن به قیاس،استقراء نقیض،تمثیل،الفاظ خمس،مقولات عشر و...
وی در خلال قطعهای پس از ذکر نام سعدی چنین میگوید:چه بسیار دلداری که مرا به سوی خود خواند ولی هرگز برای این خواست خود راهی نیافت و کم اخت لها خطبت فوادی فما وجدت الی عذری سبیلا63 به این ترتیب خواه سعدی معشوقه واقعی ابن سینا باشد یا از باب رمز و کنایه،در هر صورت در مقام تحلیل این غزل باید آن را در زمره غزل عذری به شمار آورد.
همچنین در ضمن سرودههای فارسی خود،در مقام بیان علت تحریم شراب ازا سوی شرع مقدس با ذکر دلیل ادعایی ارائه به تعلیل پرداخته میگوید: می از جهالت جهال شد بشرع حرام چو ماه کز سبب منکران دین شد شق شراب را چه گنه زانکه ابلهی نوشد زبان بهرزه گشاید و دهد بباد ورق93 او در جایی دیگر چنین میگوید: می حاصل عمر جوانیست بده سرمایه لذت جوانی است بده سوزنده چو آتش است،لکن غم را سازنده چو آب زندگانی است ابن سینا در ارجوزهء طیبه خود ابراز میدارد که نوشیدن شراب به شرط رعایت اعتدال مضر نخواهد بود."