خلاصه ماشینی:
"اما بدایههای امثله صدور-هو الله و لا سواه-چون بر منتهی الیه لبه (به تصویر صفحه مراجعه شود) بالایی صفحه و تاریخ تحریر آنها مربوط به چند دهه بعد از تحریر این وقفنامه است یا از بین رفته یا به شدت آسیب دیدهاند.
؟اصول چیدمان کلمات به هامش برده شده مقایسه وقفنامهء خواجه بیک میرزا با بسیاری از اسناد چاپ شده،از قطع کوچک تا طوماری این موضوع را آشکار میسازد که محرر این سند،بیش از سایرین،قاعده«در هامش»را میشناخته است.
وی«الله کریم»و«بالله»را بالای سطور آورده است اما عبارت«علی بن عون بن امیر المؤمنین علی بن ابی طالب علیه الصلوة و السلام»را به فضای خالی سمت راست متن (جانب وحشی)برده است و با این کار اصل تقدم و تأخر را نسبت به اصل ادب و تکریم نادیده گرفته است.
در بعضی موارد خود اسناد به دلیل این موضوع اشاره میکنند:مثلا اینکه چون حدود یک (به تصویر صفحه مراجعه شود) ملک قبلا مشخص شدهاند،نیازی نبوده است که دیگر در قراداد به آنها اشاره شود.
اما محرر وقفنامهء خواجه بیک میرزا،از جرگهء انگشتشمار سندنویسان مسلمانی بوده که حدود اربعه را با دقت اعلام کرده است.
دربارهء این سنت سندنویسی و به عنوان یک نمونه سند مربوط به قبل از دورهء صفوی به ذیل وقفنامهء«علی بن رستم بن ابراهیم حاجی»که بازنویسی و تصویر اصل آن پیش از این منتشر شده است،نگریسته شود.
و به عنوان یک نمونه از دورهء صفویه و وقفنامهء امیر فضل الله شهرستانی در صفحه 24 از کتاب هفت وقفنامه مراجعه شود که واقف ذیل سطور را تسجیل و مهر کرده است."