خلاصه ماشینی:
"اینکه از قدیم میگفتند که همه راهها،یا بهتر-هر راهی به رم ختم میشود،(لاروس بزرگ) tout chemin se me?ne a?rome تنها مقصود مرکزیت مذهبی یا تمدنی این شهر نبود-بلکه بدین علت بود که ثروت علام،طی چندین قرن پیش از اسلام-در پای تخت روم و شهرهای آباد تابع آن امپراطوری-که کل اطراف مدیترانه را در اختیار داشت-خفته بود،و طبعا هرکس از هر جا کالای سبک وزن گران قیمتی داشت به شهرهای تابعه روم میفرستاد،و چه کالایی بهتر و گران قیمتتر از ابریشم که هر دختر زیبای رومی و کنیزک صقلابی از آن پیراهن و دستمال بدننما میخواست و هر ثروتمند صاحب عنوان،با پوشش ابریشمین بر امثال و اقران تفاخر میفروخت؟ از همین نمونه بود-راه عاج-که محل عبور آن از داخله افریقا به سواحل دریای احمر و بالاخره اسکندریه و بازهم شهرهای اطراف مدیترانه بود،و همچنین راه نمک،یا راه زعفران،یا راه آبنوس که بردگان سیاه را میبردند10یا راه چای که از پکن به مسکو میرسید.
راههای معروفی که فلفل هند را به سواحل مدیترانه میرساند در تاریخ به عنوان راه فلفل یا جاده ادویه خوانده شده است و چند شعبه مهم داشت که راه گرانه خیبر تا غزنه و کابل و راه بندر طیس تا سیستان و فراه و هرات و راه بندر هرموز در میناب و جغین و جیرفت(کامادی)و کرمان و یزد و بیهق،و راه سیراف و لار و ابرقوه و اصفهان،و راه بوشهر و کازرون و اصطخر(شیراز)و اصفهان و ری،و راه بصره و بغداد و موصل،همه راههایی بود که کالای هند را به راه معروف ابریشم میرساند،و از آن طریق به بنادر روم میپیوست."