خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) تکنیک هنرهای نمایشی:بازیگری و فنون آن نیکلای چرکاسفترجمۀ مرتضی توحیدی ن بازیگری کار فیلم سازی این امکان را برای هنر پیشه فراهم میسازد تا خود را بر روی پرده مشاهده کند و با دقتبدان بنگرد.
بر روی صحنه،کارگردان اغلب از بازیگر سؤال میکند:«قصد داری چگونه این قسمت را بازی کنی؟چگونهمیخواهی به سمت دوربین گام برداری؟و چگونه صحنه راترک خواهی گفت؟»به عبارت دیگر در تآتر،سؤال هموارهاین است:«میخواهی چکار کنی؟»در فیلم سازی،از همانتمرینهای نخست که در آن بر سر فیلم نامه،به طور کلیتصویر و حرکت و کنش برخی صحنههای بخصوص بحثو گفتگو میشود،پرسش«قصد داری چکار کنی؟»مطرحمیشود.
بازیگر لازم است این نکته را بهذهن بسپارد که باید بردباری کند و از انجام کوچکترینحرکت یا اشارۀ اضافی که تمرین نکرده است،بپرهیزد؛و گرنه خطر خارج شدن از حوزۀ دید دوربین و بیرون راندنبخشی از سر یا دست خویش از تصویر و خراب کردن کلصحنه را موجب خواهد شد،البته ممکن است تغییراتجزیی در آنچه که در تمرینات تصویب شدهاند،از نظربازیگر کاملا معقول به نظر برسند؛و حتی ممکن است اینکار بار عاطفی بیشتری به صحنه ببخشد،اما در انجام آنهانباید آن قدر زیاده روی کرد که به طرح فنی صحنه که کارگردانو فیلم بردار به طور مشترک به نتیجه خواهند رساند،لطمهوارد سازد.
اغلب برداشت اول را ترجیح میدهند،زیرا بازی درآن همواره طبیعیتر است؛به عبارت دیگر در برداشتهایمجدد بازیگر بایستی بیش از حد بر دستورهای فنی که بهوی داده میشود تمرکز کند،و آنچه صحنه در قبال رعایت نکات فنی به دست میآورد ممکن است به قیمت از دستدادن یک الهام بدیع تمام شود."