خلاصه ماشینی:
"مالکان این سالنها در ابتدا صرفا فیلمهای خارجی مورد معاملهشان بود ولی خیلی زود شروع به تولیدات شخصیشان کردند و بنابراین برای دورهای چهار پنچ ساله که در سال 8091 آغاز شد ربودو ژانیرو شکوفایی تولید سینمایی را تجربه کرد؛این دورهی عمدهی تاریخی فیلم را Bela Epoca ی سینمای برزیل مینامند.
این فیلمها مخاطبین وسیعی را در برزیل به خود جذب کردند، ولی بازار خیلی زود به طرف فیلمهای آمریکا شمالی برگشت و سینمای برزیل علی رغم کیفیت هنری بعضی از فیلمهای دههی سی به موقعیت حاشیهای خود عقب گرد کرد.
حتی احزاب کمونیستی بنیادگرا آمدند تا جایی که میتوانند، هرچند توأم با خام دستی،عملکرد فرهنگی داشته باشند،و زندگی مردمان تحت استعمار را بفهمند و مردم را به خواندن آثار نویسندگان بزرگی که عضو یا هوادار حزب بودند تشویق کنند؛نویسندگانی چون خورخه آمادو،گراسیانو راموس، مونتهیرو لوباتو-این فضای روشنفکری و عملکرد روش نئورئالیستی زمینه ساز ساخت فیلمهایی در ریو و سائو پائولو شد که از نظر هنری با زندگی شهری عوام ارتباط داشت.
قانونگذاری پدر مآبانه طراحی شده تا با غلبهی خارجیان بر بازار مقابله کند که البته پیامدهای اقتصادی مهمی هم دارد ولی اغلب مخالفتهای دولتی که نسبت به بهترین فیلمهای ما ابراز میشود،نویسندگانشان را وادار میکند که به جستجوی سرمایه در همان کلان شهرهای فرهنگیای بر خیزند که سینمای نو اولین بار اعتبارش را از آنها به دست آورد و به طور خاص مدیون جاذبهای بودند که جهان اول برای جهان سوم داشت."