خلاصه ماشینی:
"آیا با استناد به اینکه بسیاری از فعالان سیاسی در کار روزنامهنگاری از بسیاری از تحصیلکردگان این رشته موفقترند، میتوان گفت که باید«تجربه روزنامهنگاری» را در نظر بگیریم و نه آموزش صرف را؟ دکتر فرقانی:در باب این نکته که افراد آموزش ندیده و سیاسیها در این حرفه موفقترند، باید بگویم این مسئله به دلیل وجود یک نوع بیماری حاکم بر فضای سیاسی و رسانهای است.
خردنامه آقای دکتر شکرخواه قبل از اینکه نظر خود را بیان کنید که کدام یک از این مؤلفهها ما را به روزنامهنگاری حرفهای نزدیک میکند،خوب است دراینباره بحث کنیم که وضعیت روزنامهنگاران ایران با متوسط حرفهای جهان آن چقدر فاصله دارد و درحالحاضر وضعیت این حرفه در کشور ما چگونه است؟ دکتر شکرخواه:من میخواهم موضوع را از گرهخوردگی در چهارچوب ایرانی خارج کنم.
من تحقیقی در مورد زبان ارتباطی در کشورهای در حال گذار انجام دادم که نشان میدهد در جوامع درحال توسعه همهچیز در تبوتاب است و همه از دیدگاه خود نگران از دست دادن وضعیت موجود هستند(مانند از دست دادن آزادی و ارزشها)و در نتیجه در این کشورها درجه تحمل افراد بسیار پایین است؛به همین دلیل زبانی که برای طرح انتقاد انتخاب میشود،باید زبانی نرم باشد تا خود زبان موجب آشفتگی نشود.
آیا در ایران راهی وجود دارد که اقتصاد روزنامهنگاری درمان شود تا ما بتوانیم به روزنامهنگاری حرفهای برسیم و در صحنه جهانی حرفی برای گفتن داشته باشیم؟یکی دیگر از ضعفهای ما نداشتن چهرههای بین المللی در عرصه روزنامهنگاری است و البته تنها دلیل آن زبان نیست و مسائل دیگری از جمله عدم استقلال کار روزنامهنگاری نیز در آن دخیل است."