چکیده:
مقالهء زیر هرچند که قریب بیست سال پیش به رشته تحریر درآمده و در این مدت رخدادهای بسیار در عرصهء سیاسی و فرهنگی جهان حادث شدهاند و بسیاری از نمونههای ذکر شده در آن،یا به وادی فراموشی سپرده شدهاند و یا دستخوش تغییر و تحولات فراوان گشتهاند؛ولی به دو دلیل میتواند همچنان از اهمیت بسزا در نزد عموم خوانندگان علاقهمند و بهویژه دستاندرکاران و متخصصان علوم ارتباطات برخوردار باشد.نخست اینکه نویسندهء آن پروفسور الیهوکاتز از معروفترین چهرههای شناختهشدهء علم ارتباطات در سطح بینالملی است.دوم آنکه،مباحث طرح شده در این مقاله هنوز هم از اهمیت درخور تعمقی در حیطهء تصمیمگیریهای فرهنگی و تعیین نقش و وظایف وسایل ارتباطجمعی در امر توسعه ملی برخوردار است. بدیهی است که در شرایط کنونی که تبادل یکسویه و عمدتا تحمیلی فرهنگی غربی در قبال مبانی ارزش و اعتقادی و فرهنگ بومی و سنتی کشورهای در حال توسعه و خصوصا ممالک اسلامی و به طریق اولی کشور ما ایران،بحث داغ و رایج محافل و مجامع است؛هر کوششی برای ایضاح زوایای مسأله،میتواند روشنگر راه و یاریکننده در اخذ تصمیمهای سنجیده و برنامهریزی علمی و منطقی در قبال پدیده ناخواستهء تهاجم فرهنگی باشد.
خلاصه ماشینی:
"او میگوید این نوع نمایش اساسا یک هنر نمایشی نیست و همین گفته شاید در خصوص سایر نمونههای هنری وابسته به سنن مذهبی نیز صادق باشد:نمونههایی از این دست برای این دنیایی شدن محلی از اعراب قائل نیستند و نوگرایی در وجود گوناگون خود که شامل جنبهء ادبی هم میشود-و نه صرف (به تصویر صفحه مراجعه شود) وسایل سخنپراکنی جمعی-مقصر است.
چیزیکه روشن نیست این است که آیا ارزشها و سنتهای هنری جامعه نیز باید-توأم با روشهای زندگی برزگری-رهگشای فرهنگ عامهپسند و یکسانشدهء غربی باشند یا نه؟ در صفحات قبل مثالهایی از تقلید موفق رسانههای سخنپراکنی با جلب تداوم فرهنگی ارائه شد و مطالبی را در خصوص اجزا این تلاشهای موفق بیان کردیم:تلفیق نیروهای با سنت هنرهای نمایشی از طریق توسعه و حمایت،فراهم آوردن آن دسته از هنرهایی که بتواند بهطور همزمان در متن سنت و در مناسبتهای ویژه همچون تعطیلات اجرا شود و برای تولید و ثبت رخدادها به«فضای خارج»از خانه و استودیو برود.
اغلب کشورهای در حال توسعه از پوشش کامل رادیویی بهرهمند شدهاند،برخی از آنها اخیرا به آن مبادرت ورزیدهاند ولی تلویزیون همچنان به مناطق شهری محدود است حتی هنگامیکه توسط دولت اداره میشود و اساسا غیرانتفاعی است، روشهای مستقیم تأثیرگذاری از طریق اجرا در جهت سخنپراکنی بهطور معمول موجود نبوده و مطالعهء خود ما نیز شامل چنین روشهایی نیست."