خلاصه ماشینی:
"(Floor,1987,P در منابع تاریخ ایران در دورهء قبل از اسلام به وجود گروههایی از اصحاب حرف و پیشهوران اشاره رفته است که نمایندگان یا رؤسای آنها با دستگاه دولتی ارتباط داشته و در ادارهء امور بازارها و تنظیم تولید و توزیع کالاها و خدمات نقشی ایفا میکردهاند.
عالیترین ارگان این تشکیلات جدید، «هیأت عالی نظارت»بود که تشکیل میشد از 5 وزیر کابینه(وزرای کشور،اقتصاد،کار، کشاورزی،و تعاون)،شهردار تهران،رئیس شهربانی کل کشور،رئیس اتاق اصناف تهران و نیز پنج نفر از افراد آشنا به امور اقتصادی و صنفی که«به پیشنهاد نخستوزیر و با فرمان همایونی برای مدت چهار سال منصوب میشوند»(مادهء 74 قانون نظام صنفی).
براساس اطلاعات مربوط به سال 3731، مجمع امور صنفی صنوف تولیدی و خدمات فنی 36 اتحادیه با مجموع 56297 واحد صنفی عضو را تحت پوشش مجمع امور صنفی اتحادیههای توزیعی و خدماتی 56 اتحادیه است و کسب اطلاعا از تعداد کل واحدهای *با گسترش دولت و بسط سازمانهای بوروکراتیک آن، کارکردهای سنتی اصناف محدود شده و روابط آنها با دولت گسترش یافته است،به نحوی که برخی از وظایف صرفا اداری و نظارتی دولت را انجام میدهند.
دربارهء نقش اصناف در جنبشهای اجتماعی و کارکردهای سیاسی آنها نیز به طور کلی میتوان گفت که اگرچه افرادی از اصناف به عنوان گروههای شرکتکننده و بسیج شده در انقلاب اسلامی ایران سهمی از قدرت دولتی را کسب کردند و تشکیلات سیاسی دارای پایهء اجتماعی صنفی به موقعیتهای بالا راه یافتند اما باز هم اصناف به عنوان گروههای اجتماعی، تحت نظارت و کنترل شدید دولت باقی ماندند و استقلال بیشتری در ادارهء امور خود و تعدیل مناسبات دولت و جامعه به چنگ نیاوردند."