چکیده:
واژه امنیت انرژی به عرضه مداوم و مطمئن با قیمتهای معقول در حاملهای انرژی باز میگردد. کسانی که از این واژه استفاده میکنند، بدنبال آن هستند که تهدیدات ژئوپلیتیکی، اقتصادی، تکنیکی، زیست محیطی و روانی ناظر بر بازارهای انرژی را کم نمایند. اما مراد از به کار بردن این واژه توسط سیاستمداران ناظر بر این موضوع است که اولا دسترسی آسان و بدون احتمال خطر به منابع نفت و گاز جهانی وجود داشته باشد. ثانیا این منابع بصورت منطقی دارای تنوع و گوناگونی از لحاظ منطقه جغرافیایی منابع و همچنین مسیرهای انتقال باشند و ثالثا جریان نفت و گاز عموما از نقاطی تأمین گردند که احتمال ثبات و عدم تغییر در حکومتهای آنان درازمدت و طولانی باشد. بنابراین مصرفکنندگان نفت و گاز، امنیت انرژی را از دیدگاه خود مطرح میسازند و طبیعی است که تولیدکنندگان نیز بدنبال تعریف خاص خود از این مفهوم باشند. امنیت انرژی برای تولیدکنندگان در آن است که به یک بازار مداوم و همراه رشد منطقی در آینده دسترسی داشته باشند، زیرا اکثر تولیدکنندگان نفت از گروه اقتصادهای تک محصولی هستند که به فروش نفت عمیقا وابستهاند و هرگونه احتمال کم شدن تقاضا و یا توجه کشورهای توسعه یافته به انرژیهای جایگزین و یا ترجیح آنان در تأمین نفت و گاز از کشورهای غیر اوپک به معنای ایجاد مانع در توسعه اجتماعی و رشد اقتصادی این کشورهاست.
خلاصه ماشینی:
"دخالت انگلستان و آمریکا در ایران و سرنگونی دولت دکتر مصدق در 1953 میلادی، به قدرت رسیدن حزب بعث در عراق در 1968 میلادی و ایجاد پیمان استراتژیک با اتحاد شوروی در 1972 میلادی، رکود اقتصادی در غرب در پس از شوک نفتی 1973، وقوع انقلاب اسلامی در ایران در 1979 میلادی و بالا رفتن قیمت نفت به صورت شدید و شروع جنگ عراق علیه ایران، اعلامیه جیمی کارتر در 1980 مبنی بر حیاتی خواندن مناقع ایالات متحده آمریکا در خلیج فارس 1 ، سند استراتژی امنیت ملی در دوره کلینتون در 1996 میلادی که تهدیدات از درون منطقه خلیج فارس علیه منافع حیاتی آمریکا منجر به استفاده از قوه نظامی خواهد گشت 2 ، همه و همه در حول این محور بوده است که کنترل خلیج فارس به معنای کنترل بر منابع نفتی جهان است و دسترسی آزاد و ارزان به منابع انرژی توسط کشورهای بزرگ بدون حضور سیاسی و اقتصادی امکان پذیر نیست.
org -Energy Security -Bahgat اما مراد از کاربرد این واژه توسط سیاستمداران ناظر بر این موضوع است که اولا دسترسی آسان و بدون احتمال خطر به منابع نفت و گاز جهانی وجود داشته باشد.
در آینده بنظر میرسد که مهمترین تولیدکنندگان نفت و گاز جهان عربستان سعودی، روسیه، عراق و ایران باشند و در عین حال که به دلیل بالا رفتن قیمت حاملهای انرژی، رویکرد سرمایهگذاری در این بخش افزاینده است، اما با توجه به اصل کمیابی منابع مالی و رهیافتهای سیاسی، استفاده از سرمایهگذاری جدید نیازمند تدوین برنامههای فوری و آنی در ارتباط با جذب سرمایه خارجی میباشد."