چکیده:
در این مقاله ویژگیها و محدودیتهای ساختاری نظام مدیریت و برنامهریزی شهر تهران پیجویی و تبیین میگردد.بدین منظور ضمن بررسی ویژگیهای ساختاری عمومی مدیریت و توسعهء شهر تهران در چارچوب مدیریت سنتی و شبه مدرنیستی چند دههء گذشته،شاخصهای ساختاری نظام مدیریت موجود با توجه به ترکیب و روابط بین اجزای آن در فرایند تصمیمگیری،برنامهریزی و اجرای طرحهای توسعهء شهری تهران بررسی میشود.از آنجا که ویژگیهای مدیریت و برنامهریزی کلانشهر تهران تفاوت چندانی با مدیریت شهری کشور ندارد،این مقاله بیشتر متوجه ساختار مدیریت شهری تهران میباشد.
خلاصه ماشینی:
"به طوری که بالا بردن توان مدیریتی،برنامهریزی،فنی و اجرایی شهرداریها و سوق دادن شهرداریها به سمت خودکفایی با ایجاد شوراهای اسلامی شهر از اهداف حرکت در جهت واگذاری ادارهء امور شهرها به مدیریتهای انتخابی و توسعهء اختیارات و وظایف و تقویت نقش سازمانهای محلی (شهرداریها)و بازنگری در قوانین و مقررات و تشکیلات و روشهای آنها و برقراری نظام نوین مدیریت شهری و نظارت بر فعالیتهای محلی از طرف منتخبین مردم از خطیهای اساسی و سیاستها،ایجاد و تأمین منابع جدید درآمدی برای شهرداریها از طریق وصول عوارض قانونی و مالیاتهای محلی در محدودهء هر شهر و تقویت شهرداریها به منظور خوداتکایی و خودکفایی نسبی و تأمین قسمتی از هزینههای شهرداریهای مناطق نیازمند و محروم با ایجاد صندوق مشترک شهرداریها و کمکهای دولت از اهداف کمی برنامهء دوم توسعهء اقتصادی و اجتماعی جمهوری اسلامی ایران بوده است.
این ویژگیها را میتوان در موارد زیر برشمرد: 1-متمرکز،بخشی و از بالا به پایین 2-گسترده و دیوان سالارانه 3-غیرمشارکتی 4-فاقد انطباق سلسله مراتب ساختاری مدیریتی با سازمان فضایی شهر 5-عدم انتظام ساختاری از حیث ارتباط لازم سطوح ساختار سازمانی 6-خلأ برخی عناصر ساختاری مصوب به ساختار موجود 7-وجود عناصر ساختاری خارج از ضرورت و ارادهء سازمان در ساختار موجود 8-عدم انعطاف الگوی ساختار سازمانی در انجام مشارکتی فعالیتهای گروهی درونسازمانی 9-پایداری ساختاری در برابر تحول نمودار 4-سازمان کلان مدیریت شهر تهران (به تصویر صفحه مراجعه شود) ساختار مدیریت شهری تهران به رغم شکلگیری شوراهای اسلامی شهر،فاقد ویژگیهای مدیریت محلی- مشارکتی مدرن و دموکراتیک است."