خلاصه ماشینی:
"امام-علیه السلام-فرمود:«بقراءة القرآن کما انزل،و دعائه الله عز و جلمن حیث لا یلحن،و ذلک أن الدعاء الملحون لا یصعد الی الله عز و جل»(یعنی:چون قرآن را چنان که فرو فرستاده شده میخواند،و خدای-عز و جل-را بدونکژگویه7نیایش میکند؛چه،نیایش کژگویه ناک8به جانب خدای،عز و جل-فراز نمیرود)9 این کمال لازم،میباید أدب و معارف نیایشگر را فرا گیرد و او در زبانیهم که با آن نیایش میکند به کمال میرسد و از کژگویۀ رسواگر بر کنار باشد،زیرا خداوند دوست دارد بندگانش به بهترین شیوهای که کسی با دیگری رازگوید،با او راز گویند.
از اسماعیل فضل هم منقول است که گفت:«سألت أبا عبد اللهعلیه السلام عن قول الله عز و جل:{/و سبح بحمد ربک قبل طلوع الشمس و قبلغروبها/}[طه 20:130]فقال:فریضة علی کل مسلم أن یقول قبل طلوعالشمس عشر مرات:لا اله الا الله وحده لا شریکله،لها لملک،و له الحمد،یحیی و یمیت،و هو حی لا یموت بیده الخیر،و هوعلی کل شیء قدیر»(یعنی:از أبو عبد الله[یعنی امام صادق]-علیه السلام-دربارۀ این[آیۀ قرآن]پرسیدم که خدای-عز و جل-فرموده:و پیش از دمیدنآفتاب و پیش از فرو شدن آن،پروردگارت را به پاکی بستای.
از خلال آنچه گفتیم،معلوم شد استدلال ایشان برای منع نقل به معنا،به سخنی که از رسول خدا-صلی الله علیه و آله-روایت شده است و در آنفرموده«نضر الله عبدا سمع مقالتی و حفظها و وعاها،و اداها کما سمعها،فربحامل فقه غیر فقیه،و رب حامل الی من هو اخقه منه»27(یعنی:خداوندتازه روی کناد کسی را که سخن مرا بشنود و حفظ و نگهداری کند،و چنانکه شنونده است[به دیگران]برساند؛ای بسا ناقل دانش دین که خود دینشناسنیست،و ای بسا کسی که دانش دین را به کسی میرساند که دین شناستراز اوست)،درست نیست."