خلاصه ماشینی:
"بیتردید تأثیر عطوفت بزرگان تصوف که به این سرزمین واردشدند و بالیدند،در رشد و گسترش اسلام در شبه قاره بسیار بیشتر ازتأثیر حضور نظامی مسلمانان بود.
شاه ولیاللهدهلوی(متوفی 1176 ق)مهمترین شخصیتی است که سعی داشتبرای احیای نفوذ اسلام در شبه قاره،شاهزادگان مسلمان را متوجهعلما کند و علما را از فقه تقلیدی و کورکورانه به سمت فقه محققانهببرد؛اما این کوششها نیز مجالی نداشت و جامعۀ هند علقههای خودرا با غرب محکم میکرد و هندو و مسلمان شیفتۀ فناوری و اندیشۀمسلط غرب میشدند.
حرکتهای اسلامی با تلاش بیشتر بهحفظ سیاستهای خود پرداختند و نهضتهایی به راه انداختند که تابه امروز نیز در شبه قاره نفوذ دارند؛از جمله«جماعت علمای هند»(1921)،این گروه که بیشتر اعضای آن از دارالعلوم دئوبند و مخالفجدایی هند بودند،بر آموزش سنتی تاکید داشتند؛«تبلیغی جماعت»(دهه 1920)،این گروه با هدف جذب ادیان دیگر به اسلام در دهلیبنیان گذاشته شد و به دارالعلوم دئوبند وابسته بود؛«جماعت اسلامی»(1941)،مؤسس این بنیاد ابوالاعلی مودودی از تحصیلکردگان شیوههای جدید آموزشی بود که اساس تعالیم اسلامی را بر قرآن و حدیث میدانست.
مسلماناندر سالهای نخستین از این روند ناراضی بودند و در مخالفت با این روندبه چاپ جزواتی پرداختند که شکل دیگری از نهضت علیگره سیداحمدخان بود(در حال حاضر ندوه کتابخانۀ بزرگی دارد که حدود 650 هزارکتاب چاپی و 3000 نسخۀ خطی از آن سالها در آنجا باقی است) این مدرسه خود دستگاه چاپ داشت که علاوه بر منابعی درسی خودبیش از 250 عنوان کتاب در زمینۀ مطالعات اسلامی به زبانهای عربیو انگلیسی منتشر کرد."